Przyczyną obecności w atmosferze Marsa znacznej ilości metanu mogą być albo procesy abiogeniczne, albo metabolizm bakterii. Na razie brak wystarczających danych, aby stwierdzić ostatecznie, która z tych dwóch wersji jest prawdziwa. Niedawno jednak naukowcy z Imperial College London znaleźli argument przemawiający za tym, że wariant abiogeniczny, a więc bez współdziałania organizmów żywych, prawie zupełnie odpada.
Metan na Marsie niezwykle szybko rozkłada się w atmosferze pod wpływem promieni słonecznych. W ciągu kilku lat powinien on całkowicie zniknąć z tej planety. Lecz w pewnych miejscach istnieje współczesne nam źródło uzupełniania zasobów metanu. Na początku tego roku naukowcy podsumowali, co mogłoby być źródłem metanu na Czerwonej Planecie. Jednym z wariantów były procesy wulkaniczne – na Marsie znaleziono dowody na aktywność wulkaniczną w przeszłości, lecz nie dowiedziono, że procesy te przebiegają również współcześnie. Tym bardziej, że jeśli źródłem metanu na Marsie są wulkany, na planecie tej powinna zostać stwierdzona obecność również innych gazów, jakie towarzyszą erupcjom.
Jedyną szansą na potwierdzenie abiogenicznego pochodzenia metanu jest wariant syntezy metanu w reakcji określonych skał głębinowych z wodą. Trzecia i ostatnia możliwość – powstawanie metanu wskutek spadania na planetę meteorytów – została niedawno całkowicie wykluczona.
Meteoryty wchodzące w atmosferę planety ulegają silnemu nagrzaniu, co wywołuje reakcje, których produktem jest m. in. metan. Zespół naukowców z Londynu nagrzewał próbki meteorytów do tysiąca stopni Celsjusza, a następnie – stosując spektroskop podczerwony analizował będące produktem tej reakcji gazy. Następnie badacze pomnożyli ilość i masę meteorytów spadających co roku na powierzchnię Marsa na objętość metanu wyemitowanego przez jeden meteoryt. Okazało się, że wszystkie meteoryty spadające na powierzchnię planety są w stanie wyprodukować zaledwie 10 kg metanu, tymczasem wiarygodnym źródłem tego gazu powinno być źródło przynoszące przynajmniej 100-300 ton rocznie. Badanie zostało opisane w magazynie Earth and Planetary Science Letters. JSL
źródło: www3.imperial.ac.uk