Zemsta Fahrenheita (fragment)

Zemsta Fahrenheita (fragment)

Pierwsze zlecenie otrzymał już wkrótce, trzeba było

zlikwidować pewnego urzędnika z neapolitańskiego ma-

gistratu. Facet miał na nazwisko Falzani i był nikim.

Po prostu nikim. Leko nie chciał uwierzyć, że chodzi

o zwykłego urzędasa niskiej rangi, ale postanowił nie

drążyć sprawy. Dostał zlecenie i już. Jednak ten, który

owo zlecenie przekazał, sam w końcu puścił w końcu,

najwidoczniej poruszyło go zdziwienie, jakie dostrzegł

w oczach snajpera. Wytłumaczył, że Falzaniemu nie po-

doba się proceder składowania śmieci w grotach pod

Neapolem. Nikomu to dotychczas nie przeszkadzało,

policja przymykała oczy na ciężarówki wiozące tref-

ny towar przez Neapol, ale urzędnik postanowił rato-

wać miasto przed ekologiczną katastrofą. Czy nigdy

nie czytał gazet? Czy nie miał pojęcia, że śmiecie to

bardzo atrakcyjny towar, na którym majątek robi naj-

bardziej znana firma neapolitańska, Camorra? Gdyby

władze kraju tak bardzo chciały pokrzyżować plany tej

organizacji, to policja zatrzymywałaby ciężarówki już

na północy Włoch. Bo to z Mediolanu i Turynu śmiecie

wędrowały do Neapolu, gdzie wyrzucano je na okolicz-

ne pola. Oczywiście, nikt nie troszczył się o to, aby je

w jakikolwiek sposób utylizować, ten problem zosta-

wiano następnym pokoleniom. I tak to działało przez

lata, aż tu nagle jakiś Falzani postanowił rzucić Camor-

rze wyzwanie. Zaczął spotykać się z szefami miejskiej

policji i wysyłać raporty do prokuratora. Ten zaś, chcąc

nie chcąc, był zmuszony udawać, że coś z tym robi.

A udawanie czasami przeradza się w całkiem skuteczne

działanie. Zaś śmieciowy biznes przynosił zyski liczone

w miliardach euro.

Jeden z klanów Camorry, Pavone, uznał, że czas za-

kończyć tę nadgorliwą działalność urzędnika i odesłać

pana referenta do wymiaru, w którym będzie mógł so-

bie zaprowadzić porządek bez żadnych przeszkód. Bo,

jak obiecuje Ewangelia, tam w górze prawo cieszy się

szacunkiem i wszyscy przestrzegają odwiecznych norm.

Neapol też ma swoje normy, tyle że Falzani nie chce się

do nich dostosować.

Tymczasem on sam zupełnie nie przeczuwał zagro-

żenia i – go godzinach sumiennie wykonywanej pra-

cy – oddawał się swej pasji, operze. Kiedy tylko mógł

i na ile pozwalała mu skromna pensja, odwiedzał sławne

Teatro San Carlo. Kiedy nie mógł, słuchał płyt w domu.

W dniu, w którym miało dojść do spotkania Leko

i Falzaniego, urzędnik wybierał się do świątyni śpiewu

koloraturowego. Poprzedniego wieczora odświeżył gar-

nitur, wyprasował koszulę i wyjął z szafy najpiękniej-

szy ze swych krawatów. Wrócił z pracy, przebrał się, po

czym pojechał taksówką do opery.

Nie miał najlepszego miejsca. Z loży na najwyższym

balkonie widok był kiepski, ale znakomita akustyka naj-

starszego teatru w Europie wynagradzała ten niedosta-

tek. Siedział w loży sam, a jako samotnik, bardzo lubił

przeżywać piękne chwile z dala od bliźnich.

Dla Leko była to niezwykle korzystna okoliczność.

Postanowił zakłócić muzyczną przygodę Falzaniego pod

koniec spektaklu. Tak, aby urzędnik swe ostatni chwile

spędził na czymś, co tak bardzo kochał. Tego wieczoru

wystawiano Toscę Pucciniego. Falzani oglądał tę ope-

rę być może po raz setny. Leko miał okazję obcowania

z twórczością kompozytora z Lukki po raz pierwszy.

Na scenie Tosca właśnie podeszła do ciała swego

kochanka, malarza Cavaradossiego. Była pewna, że ma-

larz żyje, bo prefekt rzymskiej policji, Scarpia, zapew-

nił ją, że zaplanowana egzekucja nie będzie prawdziwa.

Obiecał zachować Cavaradossiego przy życiu za cenę

czci Toski. Nic nie podejrzewająca kobieta śpiewała ra-

dosną pieśń, zbliżając się do ukochanego.

Falzani także nie zdawał sobie sprawy, że zawisł

między niebem a ziemią. Wsłuchując się w dźwię–

ki pięknej muzyki, patrzył na gigantyczne malowidło

zdobiące sufit opery. Było to dzieło neapolitańczyka

Giuseppe Cammarano przedstawiające Apolla i Miner-

wę w otoczeniu największych poetów starożytności. To

był ostatni obraz, jaki Falzani zobaczył w czasie swe-

go niespełna czterdziestoletniego życia. Być może na-

wet nie poczuł, gdy kula wystrzelona z beretty, prze-

biła mu mózg.

Tosca zorientowała się, że Scarpa ją oszukał. Rzu-

ciła się z murów Zamku Świętego Anioła i zginęła na

miejscu.

*****

Wiedziała, że niecierpliwie czeka na telefon. Za-

dzwoniła więc wkrótce po powrocie do Amsterdamu.

Ucieszył się, przyznał, że nawet na chwilę nie wyłączał

komórki, żeby nie przegapić telefonu od niej.

— Powiesz mi, o co tak naprawdę w tym wszyst-

kim chodzi? — zapytał.

— Przecież znasz całą prawdę — odparła.

— Podejrzewam, że nie znam nawet jeden setnej

całości.

— A może za dużo chciałbyś wiedzieć? Czasami

prawda bywa niebezpieczna.

— Niebezpieczeństwo to codzienność mojej pracy, jestem policjantem.

Zaśmiała się. — Myślisz, że kobiety lubią takie de-

klaracje? Nie wszystkie lecą na komandosów.

— Tak właśnie myślę, może jestem naiwny. Słuchaj,

to przecież ty zadzwoniłaś…

— Bo prosiłeś, a ja wcale nie jestem pewna, czy po-

winieneś się w to mieszać.

— Wybór pozostaw mnie, to ja decyduję, w co

mam się mieszać — odparł twardym głosem, choć cały

drżał. Zapowiadało się coś wielkiego.

Westchnęła. — Dobrze więc, słuchaj. Ale to dość

skomplikowana historia.

— Nie jestem taki głupi, na jakiego wyglądam.

— Kokiet z ciebie, jak większość mężczyzn. Nie

traćmy czasu, sprawa wygląda tak: mój mąż przyjechał

do Gdańska, żeby spotkać się z pośrednikiem, który

miał sprzedać Rembrandta.

— Dlaczego chcieliście się go pozbyć? Znaczy ob-

razu, nie pośrednika.

— W tej kwestii żadne „my” nie istnieje. To mąż

chciał. Traktował to dzieło jak lokatę kapitału, z któ-

rej wreszcie można było wyciągnąć wielkie pieniądze.

Mowa o milionach euro. Uznał, że skoro pojawia się

kupiec gotów zapłacić naprawdę dużo…

— Kto był tym kupcem?

— Nie mam pojęcia, wiem tylko, że chodziło o Ro-

sjanina. A może Gruzina? Ja tam ich nie odróżniam…

W każdym razie jakiś naftowy baron z byłego Związku

Radzieckiego.

Przetarł czoło, na które wystąpiły krople potu, ple-

cy miał już zupełnie mokre. — I co, spotkał się z tym

pośrednikiem? Znasz jego nazwisko? — spytał.

— Nic nie wiem. Pascal nie chciał mi zdradzić

szczegółów tej transakcji. A teraz, nawet gdyby chciał,

nic nie powie.

— Ale to się nie trzyma kupy. Dlaczego ktoś miał-

by zabijać twego męża na zupełnie wstępnym etapie

tego gigantycznego dealu? Przecież nie przywiózł ob-

razu do Gdańska…

— Oczywiście, że nie przywiózł, cały czas wisi na

ścianie w moim domu. O ile wiem, miał negocjować

cenę i sposób przekazania obrazu.

— No, to jakiś absurd. Myślisz, że zabójca działał

na zlecenie kupującego?

— Ty mi powiedz…

— Jeśli rzeczywiście tak było, to… Adriana, teraz

ty jesteś zagrożona.

Przez chwilę milczała, szukając w myślach właści-

wej odpowiedzi. — Mój dom jest dobrze strzeżony…

Nie sądzę, żeby coś mi groziło. Może mój mąż stanowił

niepotrzebne ogniwo? Ostatecznie, w sensie formalno-

prawnym, to ja jestem właścicielką obrazu. Odziedzi-

czyłam go.

— Ale nie chcesz sprzedać.

— Powiedzmy, że zmieniłam zdanie. Po śmierci

Pascala nie jestem w stanie na niego patrzeć. Poza tym,

potrzebuję pieniędzy.

— Ale nie zamierzasz dobijać targu z tamtymi ludź-

mi? Przecież to potencjalni mordercy twojego męża.

— Och, jest wielu chętnych gotowych zapłacić duże

pieniądze za Rembrandta. Nieznanego Rembrandta. Ale

ja umawiam się na spotkanie właśnie z tamtymi.

— Dlaczego?

— Pomyśl…

— Nie mam pojęcia.

— Spotykam się z nimi w Gdańsku za dwa dni.

Olśniło go: — Chcesz, żebyśmy ich zatrzymali? To

ma być pułapka?

— Być może. Ale pamiętaj, przyjadą tylko płotki.

— Skoro nie można mieć wieloryba…

— Zrób z tą wiedzą, co chcesz. Ja przyjadę, oni

z pewnością też. Nie wykluczam, że będę miała ze sobą

Rembrandta.

— To przecież szaleństwo. Takich dzieł nie wozi się

ze sobą, to nie bagaż podręczny.

— Ale nikt nie wie, że to Rembrandt. Nawet je-

śli jakimś cudem zostanę zatrzymana przez straż gra-

niczną, powiem, że to dzieło zupełnie bez wartości.

Uwierzą.

— Skoro chcesz, aby policja ich zatrzymała, to po

ci ten Rembrandt w Gdańsku? W areszcie śledczym nie

przeprowadza się takich transakcji.

— Pamiętaj, to, co zrozumiałeś z naszej rozmowy,

to tylko twoje domysły. A może ten Rembrandt nie

istnieje? Może przywiozę coś, co udaje wielkie dzieło?

Tak czy inaczej, godzina zero czyli czternasta za dwa

dni. Miejsce akcji: „Cafe Ferber”, ulica Długa. Zapa-

miętałeś?

Szczepanowski pokiwał głową. Wiedział, że nie ma

sensu odpowiadać, bo Holenderka się rozłączyła.