Nie zrozummy się źle. Wszyscy doskonale wiedzą, że cały Księżyc pokryty jest niezwykle drobnym pyłem. W przeciwieństwie jednak do pyłu znanego na Ziemi, którego ziarna są wygładzone przez oddziaływanie wiatru i warunków pogodowych, pył księżycowy charakteryzuje się ostrymi krawędziami i — jakby tego było mało — jest naładowany elektrostatycznie, co odczuli na sobie astronauci realizujący misje Apollo. Naukowcy z Uniwersytetu w Münster badający powierzchnię Księżyca odkryli jednak na powierzchni Srebrnego Globu coś nietypowe: metrowej wielkości głazy pokryte niestandardowo się zachowującym pyłem.
To, co zaintrygowało badaczy to z pozoru niewielkie głazy, które pokryte są cienką warstwą pyłu, który nie odbija światła słonecznego tak, jak robią te wszystkie inne poznane dotąd skały. Dokładniejsze zbadanie tych okazów powinno dostarczyć naukowcom nowych informacji o procesach, w których powstawała i ewoluowała skorupa Księżyca.
Za zamieszanie może odpowiadać magnetyzm
O tym, że na powierzchni i we wnętrzu Księżyca istnieją anomalie magnetyczne, wiadomo już od dawna. Mimo tego dotychczas badania dotyczyły Księżyca jako całości, ale nie samych pojedynczych skał. Tymczasem okazuje się, że poszczególne głazy także mogą mieć nietypowe właściwości magnetyczne.
Na zdjęciach wykonanych przez amerykańską sondę kosmiczną Lunar Reconnaissance Orbiter widać wyraźnie nietypowe głazy znajdujące się w regionie Reiner Gamma pokryte cienką warstwą pyłu, który jednak odbija światło słoneczne w inny sposób, niż skały znajdujące się w ich otoczeniu.
Czytaj także: Co się znajduje pod powierzchnią Księżyca? Odpowiedź jest co najmniej zaskakująca
Do odkrycia doszło przypadkiem. Pierwotnie naukowcy chcieli dokładniej przyjrzeć się spękanym skałom na powierzchni Księżyca. W tym celu najpierw algorytmy sztucznej inteligencji zostały wykorzystane do przeanalizowania około miliona zdjęć (!) z sondy LRO w poszukiwaniu spękanych skał. Tak przeprowadzona wstępna selekcja pozwoliła ograniczyć zbiór do 130 000 zdjęć, które następnie miały być przeanalizowane przez naukowców.
Na jednym z tych zdjęć naukowcy dostrzegli głaz z charakterystycznymi ciemnymi obszarami. Badacze ustalili, że odbija ona mniej światła z powrotem w kierunku słońca niż inne skały. To było nieoczekiwane, bowiem pył księżycowy co do zasady jest bardzo porowaty, przez co odbija dużo światła z powrotem w kierunku obiektu go oświetlającego. Gdy pył jednak ulega skompaktowaniu, jego jasność powinna wzrosnąć. W tym przypadku jest jednak inaczej.
Czytaj także: Tego nikt się nie spodziewał! Pod powierzchnią Księżyca coś drży. Tajemnicze sygnały zarejestrowała Chandrayaan-3
Powstaje tutaj pytanie nie tylko o samą naturę obserwowanego na głazie pyłu, ale także o jego interakcje z nim. Badacze dopuszczają możliwość, że dochodzi tutaj do unoszenia pyłu w wyniku wyładowań elektrostatycznych czy też oddziaływania wiatru słonecznego z lokalnym polem magnetycznym. Temat jest na tyle interesujący, że NASA już teraz planuje wysłanie łazika w region Reiner Gamma. Miałby on tam szukać innych skał, na których znajduje się taki tajemniczy, nieodbijający światła pył. Nie jest to wszak tylko zagadnienie naukowe. Jeżeli człowiek faktycznie ma wylądować ponownie na Księżycu i stworzyć tam stałą bazę załogową, to musi wiedzieć o pyle księżycowym wszystko. Jakby nie patrzeć stanowi on jedno z większych zagrożeń dla sprzętu, skafandrów kosmicznych i zdrowia astronautów przemierzających powierzchnię Srebrnego Globu.