Dźwięk na dysku CD jest zapisywany w postaci cyfrowej jako ciąg zer i jedynek. Taki szereg różnej długości mikroskopijnych wgłębień (tzw. pitów) tworzy spiralnie zwiniętą ścieżkę. Jej długość wynosi około 6 tyś. Metrów, co pozwala na umieszczenie na płytce co 74 minut stereofonicznego dźwięku lub 650 mln znaków. Płytka jest napędzana precyzyjnie sterowanym silnikiem. Wiruje z prędkością zmienną, by uzyskać stałą prędkość liniową głowicy odczytującej w stosunku do powierzchni dysku: im dalej od środka płytki, gdzie zaczyna się ścieżka, tym wolniej obraca się dysk. Promień lasera świecącego światłem podczerwonym zostaje wchłonięty tylko wtedy, kiedy napotyka wgłębienie, w przeciwnym razie zostaje odbity przez metalizowaną powierzchnię. Światło odbite jest interpretowane przez układy czytnika jako „1”, natomiast jego brak odpowiada „0”. Różnie odbite wiązki światła padają przez lustro na fotodiodę, która przekształca informację optyczną w ciąg impulsów elektrycznych. Tworzą one zmienny sygnał elektryczny, który wzmacniany wędruje do głośników. Tam zmienia się w fale dźwiękową i dociera do naszych uszu jako nagranie z płyty.
Tłoczenie płyt kompaktowych
Do produkcji płyt kompaktowych używany jest granulat poliwęglanu, który na pierwszym etapie poddawany jest osuszeniu w temperaturze 125 stopni Celsjusza. Pod bardzo wysokim ciśnieniem formowany jest on w krążek, na którym z jednej strony odciskana jest matryca, zawierająca obraz spirali z danymi. Następnie krążek jest studzony. Po wytłoczeniu, metodą metalizacji, nanosi się na niego warstwę aluminiową. Szybkoobrotowa maszyna pokrywa metalizowaną powierzchnię specjalnym lakierem ochronnym. Na końcu przeprowadzany jest test jakościowy płyty – losowe odbicie światła lasera w kilku milionach punktów. Jeżeli wynik testu jest pozytywny, płyta jest wysokiej jakości produktem. Pełny cykl produkcji jednej płyty trwa ok. 3 sekund.