Toczek z kwiatkiem na głowie mówi, że lubisz tuńczyka, wstążka zawiązana u szyi informuje o twojej niechęci do wycierania kurzu, a spódnica w poprzeczne prążki – że często rozmawiasz przez telefon z matką, która mieszka w Sacramento. Tak mowę i psychologię ubioru podsumował w satyrycznym rysunku w 1988 r. tygodnik „New Yorker”. W latach 80. spierano się, jakie wnioski można wysnuć na podstawie czyjegoś ubioru, analizowano aspekty społeczne mody, angażowano psychoanalityków i seksuologów, powoływano się i na Zygmunta Freuda, i na Karola Darwina. Oczywiście, bez względu na to, co odkryją jeszcze naukowcy, określanie preferencji kulinarnych za pomocą nakrycia głowy raczej nie będzie możliwe. Co nie zmienia faktu, że ubiór jest ważną formą międzyludzkiej komunikacji.
Wiele mówią o nas kolor i krój ubrania, nie mniej – dodatki: biżuteria, torby czy krawaty. W równym stopniu oddziałujemy starannością stroju i jego doborem do sylwetki, stanowiska, osobowości i okazji.
Dobre ubieranie się jest sztuką i nawet wyrobiony gust, intuicja i chęci nie wystarczą. Potrzebna jest solidna wiedza.
Gra w kolory
Czerń na wieczór, brąz dla ministra finansów, a niebieski dla wszystkich
Jednym z najintensywniej odbieranych i wysyłanych sygnałów związanych z ubiorem jest kolor. Barwa to nośnik emocji. Można się tu pokusić o uogólnienie: kolory metaliczne sprawiają wrażenie przepychu, jaskrawe – aktywności i dynamizmu, pastelowe zaś – delikatności i wyobraźni. W oficjalnej i półoficjalnej modzie najczęściej są używane kolory stonowane. Ich wspólny komunikat to powaga, ale osobno oddziałują skrajnie różnie. Nie bez powodu jednym z ulubionych kolorów większości ludzi – zwłaszcza mężczyzn – jest niebieski. To kolor najlepiej kojarzący się z całej palety. Symbolizuje sukces i szczęście, a w dodatku wzbudza zaufanie. Wykorzystują go stacje telewizyjne (zarówno w scenografii, jak i w strojach prezenterów wiadomości), linie lotnicze i banki, a także eksperci na kursach motywujących, słusznie sugerujący założenie błękitnej koszuli na rozmowę kwalifikacyjną i egzamin.
Niebieski sprawdza się wszędzie tam, gdzie wiarygodność odgrywa pierwszoplanową rolę. Nic więc dziwnego, że odcieniami niebieskiego chętnie manipulują politycy. Na Zachodzie jednym z pierwszych, który nosił granatowe garnitury, był John F. Kennedy, do dziś ulubiony prezydent Amerykanów, w latach 60. (a może i nadal) symbol nowoczesności i zaufania. Błękit i granat stały się też kolorami Tony’ego Blaira, który symbolizował (a przynajmniej miał symbolizować) zerwanie z tradycją konserwatywnych rządów w Wielkiej Brytanii. W Polsce po burych kolorach PRL-owskiego aparatu i postkonspiracyjnej niedbałości polityków w pierwszych latach wolności szlaki niebieskiemu przetarł Aleksander Kwaśniewski. Założona przez niego na czas kampanii prezydenckiej w 1995 roku niebieska koszula – skontrastowana z żółtym krawatem i stalowym garniturem (a także z wyglądem kontrkandydatów) była PR-owskim majstersztykiem.
Kwaśniewski szybko znalazł mnóstwo naśladowców wśród polityków, urzędników i menedżerów. Dziś trudno sobie wyobrazić oficjalny męski strój bez tego koloru, ale ponieważ jego różne odcienie są zarezerwowane dla uniformów rozmaitych funkcjonariuszy (od listonoszy po policjantów), przyjęło się, że cywile noszą garnitury stalowo-granatowe. To najwłaściwszy kolor oficjalnego stroju, w przeciwieństwie na przykład do czerni, wokół której narosło wiele mitów, m.in. że jest elegancka, stosowna do każdej okazji i każdemu w niej do twarzy. To nieprawda. Czerń ma negatywne konotacje (to barwa grozy, wyniosłości, dystansu i przemocy) i jest niepraktyczna, bo silnie kontrastując z odsłoniętymi częściami ciała, uwypukla wszelkie wady i niedoskonałości, zwłaszcza twarzy.
Czerń – jeśli nie mówimy o subkulturach, które przyjęły ją na zasadzie kontestacji – nie jest też elegancka. Raczej hiperoficjalna. Dlatego – zarówno w stroju męskim, jak i damskim – jest zarezerwowana na pogrzeby (bo już nie na ślub) i na wieczór, gdy podkreślać ma ekskluzywność. Nie bez powodu czerń w reklamie czy marketingu pojawia się wyłącznie w odniesieniu do luksusowych towarów (jak biżuteria Bulgari) czy usług (bankowość prywatna Noble Bank). Tam gdzie liczy się przystępność i otwartość, czerń nie zdaje egzaminu. Dlatego rozstali się z nią politycy oraz biznesmeni i nie dominuje już w urzędach i biurach. Jej miejsce zajął kolor szary, tylko pozornie monotonny. Ludzkie oko rozróżnia co najmniej 50 odcieni szarości, a sam kolor jest neutralny i – w przeciwieństwie do czarnego – daje się łatwo zestawiać z innymi barwami. Nie wyszczupla ani nie zmniejsza sylwetki (jak czerń), nie poszerza (jak jasne kolory) w świetle dziennym (w sztucznym – czerń eksponuje, a biel optycznie oddala, co warto wziąć pod uwagę, wybierając się na imprezę). Szary stał się podstawowym kolorem służbowego stroju damskiego i pasuje na każdą okazję.
Czwartym, nadal popularnym kolorem oficjalnego stroju jest brąz. Emanuje on skromnością, wręcz biedą (znamienne, jak często na brązowo ubierają się studenci). Jeśli nosi go minister finansów – wszystko gra. Wysyła komunikat, że rozważnie wydaje publiczne pieniądze. Gorzej, jeśli brązowe uniformy przywdziewają ludzie biznesu, dla których sukces finansowy jest oznaką wiarygodności. Podobnie jest w wypadku kandydatów na prezydenta – poniekąd sami skazują się brązem na porażkę. Można się założyć, że jeśli kandydatem PO na prezydenta będzie Bronisław Komorowski, w kampanii wyborczej zrezygnuje z ulubionych brązowych garniturów. Jego wewnątrzpartyjny rywal Radosław Sikorski zrobił to już trzy lata temu.
Kolorem komplementarnym do czerni, granatu, szarości i brązu jest burgund. Bordowy krawat u mężczyzny czy karminowa broszka lub apaszka u kobiety mają dodawać splendoru (związki z burgundem królewskim), a równocześnie dyscyplinować widza czy słuchacza, przyciągając jego uwagę.
Czerwień i jej ciemniejsze odcienie działają też stymulująco, stąd tak często widać je u osób energicznych (choćby u Jurka Owsiaka czy Kuby Wojewódzkiego).
Dyktatura krawców
Krój stroju powinien zależeć od sylwetki. Moda się nie liczy
Gwarancją dobrego wyglądu jest ostrożne operowanie kolorami i dyscyplina w ich zestawianiu. Na feerię barw można sobie pozwolić, gdy jest się królową estrady jak Maryla Rodowicz, posthippisowskim filozofem jak Kamil Sipowicz lub kabareciarzem jak Skiba. Albo stylistą lub krytykiem mody, którym wszystko uchodzi na sucho. W innych zawodach najlepiej nie wychodzić poza trzy kolory. Z dwóch powodów. Po pierwsze ta liczba nie przyprawia o oczopląs, nie rozprasza uwagi i nie ujmuje powagi. Po drugie zestawienia kolorów tną optycznie sylwetkę i mają tę samą funkcję co krój. W wypadku połączenia kilku czy kilkunastu kolorów dobre ubranie się jest piekielnie trudne. Dlatego najlepiej wybrać między jednolitością kolorystyczną ubrania (przy dodatkach innego koloru), silnymi kontrastami i stopniowaniem.
Klasyczne stopniowanie ma swój schemat: garnitur (u kobiet kostium) to najciemniejszy element stroju, koszula (czy bluzka) – najjaśniejszy, a krawat (apaszka, chusta) – pośredni. Co nam to daje? Ciemna marynarka modeluje sylwetkę i dodaje powagi, jasna koszula poszerza klatkę piersiową i łagodzi rysy twarzy, skupiając na niej uwagę rozmówcy, a pośredni dodatek harmonizuje całość. Silne kontrasty (jak biel z granatem w stroju oficjalnym lub seledyn z purpurą w stroju sportowym) są z kolei emanacją dynamiki. Jak piszą w eseju „Język osobistego ozdabiania” Mary Roach i Joanne Eicher, kontrasty stroju wymuszają na obserwatorze wędrówkę wzroku, co osobie występującej w kontrastowym ubraniu dodaje dynamiki i bogatego wizerunku. Osoby ubrane monochromatycznie wprowadzają zaś spokój, ale też budzą respekt, czasem niepotrzebny. To dlatego, że jednolity strój kojarzy się z mundurem.
Jednolitość kolorystyczna ubrania może też sygnalizować pewność siebie – dotyczy to także deseni. Zaledwie jeden element służbowego stroju może być wzorzysty, by nie wprowadzać chaosu (zdaniem nestora etykiety w Polsce Edwarda Pietkiewicza, „nosząc koszulę i krawat we wzorki, mężczyzna przestaje być elegancki”), ale też przykuć uwagę – jeśli krawat jest gładki, mężczyzna skupia uwagę na swojej twarzy, dlatego takie krawaty wybierają ekstrawertycy.
Krój ubrań mówi mniej niż kolory, ale w równym, jeśli nie większym stopniu pozwala nam manipulować wizerunkiem: wysmukli sylwetkę , ukryje brzuszek, zaznaczy nieistniejącą talię itd. To, jaki krój wybieramy, powinno zależeć od sylwetki. Moda nie ma znaczenia. Innych ubrań potrzebują osoby o figurze gruszki, innych – klepsydry itd. Na szczęście jest kilka strojów o krojach, które pasują każdemu. Najbardziej demokratyczny jest trencz, czyli przewiązywany paskiem płaszcz z charakterystyczną pelerynką i rozcięciem z tyłu. Regulacja szerokości, sposób i wysokość wiązania paska oraz modelowanie kołnierza sprawiają, że trencz pasuje do każdej figury. Jest zresztą na tyle spektakularny, że – podobnie jak czerń – tworzy cały wizerunek. Może być kobieco zmysłowy (pamiętna Grażyna Szapołowska w „Krótkim filmie o miłości”) albo męsko uwodzicielski (Humphrey Bogart czy – ostatnio – Marcin Dorociński w „Rewersie”), niezobowiązujący i sportowy (jak w starych teledyskach Madonny) lub wytworny (angielska upper class).
Klasyczny krój zapewnił też nieśmiertelność małej czarnej. Podobnie jak trencz kreuje wizerunek, a w różnych wersjach (z mniejszym lub większym dekoltem, różną długością rękawów, nałożona na gołe ciało albo na koszulę) daje wiele możliwości modelowania sylwetki. Podobnie jest z bliźniakiem, czyli kompletem cienkiej bluzki i kardiganu. Możliwość rozpinania go i zapinania sprawia, że bliźniak pasuje do większości sylwetek, a także do większości okazji: z elegancką spódnicą i szpilkami będzie strojem służbowym, z miękkimi spodniami i butami – weekendowym, a ze spodniami w kant, jak udowadnia Michelle Obama, może być strojem godnym Pierwszej Damy. Przy – gwoli sprawiedliwości – oburzeniu ortodoksyjnych wyznawców protokołu dyplomatycznego.
W modzie męskiej uniwersalny krój mają proste biodrowe spodnie w kant, bez zakładek z przodu i mankietów u nogawek. W spodniach, które spełniają te kryteria, będą świetnie wyglądać wysocy i niscy, szczupli i otyli. Szkody nie wyrządzą nikomu taliowane marynarki i – o ile nie mamy sylwetki pączka – taliowane koszule (poszerzą ramiona i zmniejszą brzuch).
Seks w szafie
Etykieta biznesowa wyklucza epatowanie cielesnością
Wszystkie te uniwersalne elementy garderoby łączy krój dopasowany do sylwetki. Jak zauważa Irena Kamińska- Radomska, właścicielka Protocol School of Poland, jedną z nielicznych zmian, jakie na przestrzeni ostatnich dwóch dekad zaszły w etykiecie ubioru (mowa o dyplomatycznym, politycznym i biznesowym kodzie ubioru), jest zwrot ku naturalnej sylwetce. Ubrania są zatem bliższe ciału. Szczególnie wyraźnie widać to w stroju damskim. Jeszcze pod koniec lat 80. panował tzw. power dress, czyli strój ambitnych bizneswomen, które poszerzonym (w sensie dosłownym), a więc zmaskulinizowanym strojem przebijały szklany sufit w korporacjach. Szerokie żakiety z poduszkami w ramionach (serial „Dynastia” był wielkim pokazem tej mody) w połączeniu z wąskimi spódnicami upodobniały sylwetkę kobiecą do sylwetki męskiej, co miało być przejawem równouprawnienia. W symboliczne (i psychologiczne!) znaczenie nowego stroju służbowego dla kobiet uwierzono tak powszechnie, że „przeprojektowaniu” sylwetki poddała się nawet Margaret Thatcher.
Efekt ubiznesowienia damskiego stroju bywał karykaturalny, przyniósł jednak zamierzone rezultaty. Dziś, gdy obecność kobiet na najwyższych szczeblach władzy nie dziwi, wraca się do strojów podkreślających płeć. Oczywiście, w granicach – konserwatywnego – rozsądku. Nie wypada zatem – poza balami i rautami – eksponować dekoltu ani pleców, co akurat tyczy się zasad dobrego wyglądu chyba w każdym zawodzie, z wyłączeniem nocnych klubów. Etykieta nie akceptuje również eksponowania bielizny, noszenia butów z wyciętymi noskami i piętami czy spódniczek mini ani w ogóle epatowania cielesnością.
Choć oczywiście ubranie, tak damskie, jak i męskie, ma silne konotacje seksualne. U kobiet są to m.in. szpilki, jeden z najsilniejszych męskich fetyszy (na mężczyzn, jak zauważył Freud, działa już sam stukot obcasów). Wysmuklające sylwetkę szpilki budzą erotyczne skojarzenia z kilku powodów.
Po pierwsze, jak w książce „The Classic Ten” pisze historyczka mody Nancy McDonell Smith, szpilki są całkowicie niepraktyczne i nie przynoszą żadnych korzyści poza dobrym wyglądem. Stanowią więc współczesny odpowiednik XIX-wiecznych, podkreślających kobiece kształty gorsetów, które – tak jak dziś szpilki – uprzedmiotawiały kobietę. Po drugie szpilki są zarezerwowane dla kobiet (i drag queens) i nie mają odpowiednika w modzie męskiej. Po trzecie zaś mężczyzn podnieca to, że w szpilkach kobieta nie może daleko uciec. Co swoją drogą sugerowałoby, że sporo jeszcze w mężczyznach zostało z czasów prehistorycznych. Komunikat jest jednak czytelny: chcesz być sexy? Noś szpilki. Nosisz szpilki? Lubisz być sexy.
Erotycznym odpowiednikiem szpilek w modzie męskiej jest krawat. To już ostatni element garderoby współczesnego faceta, który nie pełni żadnej funkcji poza ozdobną.
Falliczne skojarzenia, często przywoływane przez psychoanalityków, nasuwają się same, choć pierwotnym powodem pojawienia się krawatów była potrzeba identyfikacji z grupą. Krawaty – według legendy – pierwsi założyli w XVII wieku chorwaccy legioniści, by się wyróżnić wśród innych wojsk. Krawat pełnił wówczas taką funkcję jak dziś szalik kibica. Obecnie dodaje powagi oficjalnemu strojowi i jest wabikiem na kobiety.
To, co kobietom podoba się w krawacie najbardziej, to fakt, że można za niego chwycić i przyciągnąć mężczyznę do siebie (pomysł eksploatowany w hollywoodzkich filmach), co daje kobiecie poczucie władzy. Jeśli któryś z czytelników chciałby się osobiście przekonać, niech założy wąski krawat do dopasowanej, nieformalnej koszuli i dżinsów, i pójdzie na imprezę.
Silniej erotycznie oddziałują wąskie krawaty, które bardziej wysmuklają sylwetkę niż szerokie. Istnieje też różnica między krawatem dokładnie zawiązanym pod szyją, a krawatem poluzowanym. Poluzowany, mniej oficjalny, wysyła sygnał dostępności mężczyzny i chęci zrelaksowania się. Jest czymś w rodzaju zachęty, zwłaszcza gdy towarzyszy mu brak marynarki. Dlatego tak fatalne wrażenie sprawia poluzowany krawat na służbowych spotkaniach.
Elementem garderoby, który jednakowo pobudza obie płcie, jest koszula. Stylistka Monika Jurczyk właśnie koszule dobiera swoim klientom na randki czy wyjścia do klubów. T-shirt, choć niewątpliwie demokratyczny, jest jej zdaniem zbyt nonszalancki (chyba że bardzo obcisły). Koszula w stroju codziennym to nienachalna elegancja, która dodaje męskości. O ile w Polsce często jest szczytem wyrafinowania męskiego stroju sportowego, o tyle na przykład we Włoszech – gdzie T-shirty są uważane za strój prostacki – jest minimum. Znamienne, że tak samo mężczyznom podobają się kobiety w koszulach. Zwłaszcza męskich.
Podniecające drobiazgi
W mankietach koszuli Tony’ego Blaira wytropiono spinki z wizerunkiem nagiej kobiety
Diabeł tkwi w szczegółach, w tym przypadku – w jakości i dodatkach. Na detale bardziej wyczulone są kobiety. „U facetów mniej interesują nas spodnie czy kurtka, dlatego w pierwszej kolejności zmieniam moim klientom oprawki okularów, razem wybieramy zegarek, na który kobiety zawsze zwracają uwagę, oraz buty” – mówi stylistka Monika Jurczyk. Potem przychodzi kolej na poprawę jakości. „W wypadku stroju nieformalnego zaczynamy od kupna markowych dżinsów. To inwestycja, która się opłaci, bo dobrze skrojone dżinsy Diesla czy Levisa, zwłaszcza w kolorze indygo, pasują prawie do wszystkiego i są niezmiennie modne” – twierdzi Jurczyk. Zdecydowanie większą rolę odgrywa jakość w stroju formalnym. Jak stwierdza Irena Kamińska-Radomska w „Etykiecie biznesu”, możemy być pewni, że wyglądamy elegancko, kiedy nasz strój jest „drogi i konserwatywny”. Dlatego o dobrym wyglądzie decyduje jakość wełny, z której uszyto garnitur, miękka skóra, z której wykonano torbę, pasek i buty, szlachetna biżuteria, dobrze uszyty krawat z wysokogatunkowego jedwabiu (niektóre zbyt się mną; przy zakupie warto je zgnieść, by sprawdzić, czy zagniecenia nie są trwałe). Do przeszłości odchodzi za to, jak się zdaje, futro. Dziś może być ono (a moim zdaniem – powinno) zastępowane dobrze zrobionym futrem sztucznym. To, czy prawdziwą skórę zastąpimy substytutami, zależeć będzie od świadomości ekologicznej czy raczej mody na tę świadomość.
Biznesmeni wielką wagę przywiązują do zegarków, spinek do mankietów i przyborów piśmiennych. Wygląd zegarka – bez względu na pozycję zawodową – musi być skromny, a cena – proporcjonalna do tej pozycji. Zegarek Timex będzie pasował do pracownika średniego szczebla, ale u prezesa korporacji wzbudzi podejrzenie o przesadną oszczędność. Z kolei kolekcjonerska, warta kilkadziesiąt tysięcy złotych Omega, nawet odziedziczona po bogatym stryju, na ręku zwykłego menedżera wzbudzi podejrzenia snobizmu albo nawet nieuczciwości (bo skąd go stać na taki zegarek). W wypadku spinek ceną ani marką nie da się już szarżować. Spinki powinny być klasyczne. Tyle że to bodaj jedyny gadżet, który może podważać ustalone kanony. Tak było w wypadku premiera Wielkiej Brytanii Tony’ego Blaira, u którego wytropiono spinki z wizerunkiem nagiej kobiety – absolutnie niezgodne z protokołem! Ale Blairowi spinki tylko przysporzyły popularności: i u mężczyzn (bo „swój chłop”, nie snobistyczny nudziarz), i u kobiet (spinki zaprojektował Paul Smith, który słynie z wyrafinowanej kolorowej mody). A przybory piśmienne? Znawcy tematu z renomowanego warszawskiego salonu Bazarnik twierdzą, że prawdziwy elegant powinien używać pióra renomowanej marki jak Montegrappa czy Waterman, choć niekonieczne drogiego. Warto pamiętać, że na ważnym spotkaniu pióro pełni także funkcję biżuterii.
No właśnie, biżuteria. Zasady elegancji każą nie przesadzać z ozdobami. Kobiety powinny dobrać tylko dwa elementy biżuterii, na przykład łańcuszek i kolczyki lub pierścionek i broszkę. Świecidełkom trudno się jednak oprzeć. To leży w ludzkiej naturze – już Karol Darwin uznawał, że to nie chłód, ale chęć zdobienia się spowodowała, że ludzie przestali biegać nago – wynaleźli tatuaże i malowanie ciała, potem strój. Ta teoria została wyparta przez tezę o potrzebie wyróżnienia się i podziału na kasty jako motywacji założenia czegoś na grzbiet. Mimo to znaleziony w południowo-afrykańskiej jaskini Blombos naszyjnik, liczący 77 tys. lat, świadczy o tym, że ozdabianie się od zawsze było dla ludzi ważne. Dlatego warto zapamiętać jedną ze złotych myśli Coco Chanel: „Chcesz dobrze wyglądać? Zdejmij tę ozdobę, którą założyłeś ostatnią”. Święte słowa. Oczywiście, o ile nie były to kąpielówki w przebieralni na basenie.
Do ideału piękna można się zbliżyć dzięki sztuce kamuflowania niedoskonałości
ONA
WADA – Krótka szyja
RADA
- głębokie dekolty w serek
- długie kolczyki
- korale sięgające pępka
- długie, pionowe rozcięcie lub prześwit w sukniach wieczorowych
WADA – Mały biust
RADA
- marszczone i drapowane góry
- rękawy z szerokimi mankietami
- ubrania o podwyższonej talii
- proste sweterki z okrągłym wycięciem przy szyi
- bufki
WADA – Brak wcięcia w talii
RADA
- głębokie dekolty V i długie naszyjniki
- kurtki i płaszcze z paskiem w talii, żakiety wcięte w pasie
- sukienka z rozkloszowanym, marszczonym dołem
- bluzki i sukienki wiązane na boku
WADA – Duży brzuch
RADA
- fasony lekko dopasowane i kopertowe
- sukienki z mocno obniżoną talią
- sarong (czyli rodzaj obszernej spódnicy, rzadziej sukienki, upiętej z jednego kawałka tkaniny, noszony przez kobiety i mężczyzn w Malezji)
- klasyczny kardigan
- spódnica z obniżoną talią
WADA – Niski wzrost
RADA
- spodnie z przedłużonym stanem, spodnie w kant
- spódnice lekko za kolano
- legginsy
- rurki
WADA – Masywne biodra i uda
RADA
- spodnie z szerokim wszywanym paskiem
- duże, gładkie, ułożone równolegle kieszenie w dżinsach
- luźne nogawki u spodni
- płaszcz dopasowany w talii z rozkloszowanym dołem
- bluzki/swetry z dekoltem w łódkę
- rozszerzane nogawki u spodni
- płaszcz z wielkimi klapami
WADA – Grube łydki
RADA
- wysoki obcas na słupku i wyprofilowane koturny
- długie kozaki
- rozszerzane nogawki u spodni
- spódnice o linii A lub szyte z koła
WADA – Krótkie nogi
RADA
- dzwony z wydłużonymi nogawkami
- jasne buty: cieliste, beżowe, szare
- długie sukienki z podwyższoną talią
- sukienki noszone ze spodniami
- sukienki bez ramiączek
- płaszcze do połowy uda lub do kolan
ON
WADA – Długa szyja
RADA
- golf i fular stójkami i kołnierzami typu button-down
- postawiony nonszalancko kołnierz
WADA – Wąskie ramiona
RADA
- marynarki z pogrubioną linią ramion
- jasne marynarki i górne części garderoby
- ciemne spodnie
WADA – Bardzo szczupła sylwetka
RADA
- ubrania noszone na cebulkę
- styl militarny – klapy, pagony, doszywane kawałki materiałów
- spodnie z kieszeniami/mankietem
WADA – Zbyt duży brzuch
RADA
- dyskretne stosowanie szelek
- ciemne tkaniny
- tkaniny bez wzorów
- warstwy, np. ciemniejszy T-shirt w serek pod spodem, na to o ton lub dwa jaśniejsza rozpięta koszula
WADA – Krępa szyja
RADA
- swetry z dekoltem V
- rozpięte koszule
- krawat, chusta, fular
WADA – Szerokie ramiona
RADA
- ciemne marynarki
- ciemna rozpięta marynarka/kurtka plus jasna koszula
WADA – Krótkie nogi
RADA
- płaszcze do połowy uda
- spodnie bez mankietów lekko opadające na buty
Matematyka męskiej elegancji
-
2 palce – taką szerokość powinna mieć przerwa między połami rozpiętej, dobrze dobranej marynarki.
- 8,5 cm – szerokość krawata, w którym dobrze wyglądać będą zarówno mężczyźni szczupli, jak i tędzy.
- 1 cm – mniej więcej tyle powinien wystawać kołnierz koszuli nad kołnierzem marynarki oraz mankiet koszuli spod rękawa marynarki.
- 1 rozcięcie – ma z tyłu marynarka, w której każdy mężczyzna, bez względu na budowę, dobrze wygląda. Dwa rozcięcia źle wyglądają u mężczyzn o szerokich biodrach.
- Na 2 guziki – zapinana jest uniwersalna marynarka. W innych dobrze wyglądają jedynie wysocy.
Analiza kolorystyczna
Usiądź przed lustrem i przyjrzyj się sobie uważnie. Możesz przyłożyć do twarzy dwie chusty, jedną w ciepłym, drugą w zimnym odcieniu. W „twoich” kolorach twarz wygląda na wypoczętą, w nieodpowiednich widać wszystkie niedoskonałości
Wiosna
Charakterystyka
Skóra: blada o delikatnym złocistym odcieniu. Piegi, jeśli są, mają złote zabarwienie. Opalasz się łatwo na ciepły odcień brązu.
Oczy: mają ciemniejszą oprawę niż włosy. Tęczówka ma odcień od niebieskiego do zielonego, rzadziej złotego brązu. Źrenica często jest oddzielona od tęczówki wyraźną złotą lub złotobrązową obwódką.
Włosy: jako dziecko byłaś zapewne blondynką. Teraz twoje włosy są delikatne, cienkie, jasne, w słomianym, żółtawym lub miodowym odcieniu. Jeżeli masz brązowe włosy, mają złotawy lub rudawy połysk.
Znane wiosny: Gwyneth Paltrow, Drew Barrymore i Charlize Theron
Twoje kolory: brązy i szarości w ciepłym odcieniu, błękit morski i dżinsowy, kremowy, beżowy, turkus i delikatny granat, odcienie czerwieni: koral, papryka i pomidor. Zieleń to kolor idealny dla ciebie, pod warunkiem że będziesz wybierać odcienie żółtozielone. Świetnie prezentujesz się w żółtym i niezbyt ciemnych fioletach. Szary w połączeniu z czernią lub czarny z białym dają stanowczo zbyt mocny kontrast. Nietwarzowa jest dla ciebie czysta biel.
Lato
Charakterystyka
Skóra: może być blada, z wyraźnymi naczynkami o chłodnym różowym odcieniu albo oliwkowa. Jeśli masz piegi, to są szare lub szarobrunatne. Jeżeli nie masz bladej cery, dobrze się opalasz na chłodny oliwkowy kolor.
Oczy: brązowe, niebieskie lub szare, oprawa często ma odcień popielaty, nigdy złocisty.
Włosy: w dzieciństwie byłaś blondynką, z wiekiem włosy ściemniały.
Znane panie lato: Magda Mołek, Małgorzata Foremniak, Uma Thurman, Hilary Swank, Sarah Jessica Parker, Kate Moss
Twoje kolory: Stawiaj na szary, antracyt, błękit morski, szarobrązowy, jasnoniebieski, jasną miętę, złamaną biel, delikatny cytrynowy, jasnoróżowy, zieleń o niebieskim zabarwieniu: morski, nefrytowy, zieleń butelkowa, pastelowa lub jasny turkus. Odpowiednie sa również brązy o lekko różowym odcieniu. Pięknie wyglądasz w przygaszonej czerwieni. Tak naprawdę możesz nosić stroje prawie we wszystkich kolorach. Podstawą jest wybranie chłodnego, przydymionego odcienia. Twoi wrogowie to złoty i pomarańczowy – powinieneś ich unikać. W czerni bez makijażu i dopracowanej fryzury wyglądasz na zmęczoną.
Jesień
Charakterystyka
Skóra: gładka, jasna. Cera ma ciepłą barwę kości słoniowej lub intensywną, złocistobeżową. Masz skłonność do piegów i znamion w kolorze złocistobrunatnym lub rudym. Źle się opalasz, słońce często powoduje zaczerwienienia skóry.
Oczy: tęczówka w kolorze topazu, brązu, zieleni. Możesz mieć stalowo-niebieskie lub błękitne oczy ze złotawymi, ciepłymi plamkami.
Włosy: w dzieciństwie byłaś blondynką, z wiekiem twoje włosy ściemniały. Mają teraz kolor od blond, przez czerwony blond, kasztanowy, marchewkowy, do brązowego. Mają zawsze ciepły złotawy połysk.
Znane jesienie: Katarzyna Dowbor, Daria Widawska, Susan Sarandon
Twoje kolory: złoty, brąz, ciemny niebieskozielony, granatowy, ciemny dżinsowy, ciemny zielony, szary z ciepłym odcieniem, kremowy, beż, słomkowy, czerwień, żółty. Większość kolorów, które kojarzą ci się ze złotą polską jesienią, wydobędzie twój urok, chodzi o: czerwonawą miedź, karmel, kakao, ciemną czekoladę, mosiądz, wielbłądzią wełnę. Świetnie ci w pomarańczowym, zielony to jeden z podstawowych kolorów w twojej garderobie.
Zima
Charakterystyka
Skóra: jeżeli jesteś typem Królewny Śnieżki, masz jasną, porcelanową skórę. Rzadko się rumienisz, słabo opalasz. Jeżeli prezentujesz typ południowy, twoja skóra ma chłodny odcień oliwki i szybko się opalasz.
Oczy: mają ciemną oprawę. Tęczówka może mieć zdecydowany, czysty kolor: ciemnobrązowy, zielony, ciemnoniebieski, błękitny, orzechowy, mocno kontrastuje z bielą gałki ocznej.
Włosy: jeżeli w dzieciństwie byłaś blondynką, teraz masz ciemne włosy z granatowym lub popielatym połyskiem. Mogą być ciemnobrązowe, czarnobrązowe lub kruczoczarne.
Znane zimy: Salma Hayek, Jessica Alba, Halle Berry, Monica Bellucci, Keira Knightly, Maja Ostaszewska
Twoje kolory: czarny, szary, granatowy, biały, antracyt, czyli grafit, kobaltowy błękit oraz atramentowy, wino, szkarłat, purpura, azalia, fiolety, m.in. cyklamen, wrzos, liliowy. Jako jedyny z czerech typów kolorystycznych świetnie wyglądasz w bieli i czerni. Fatalnie wyglądają czerwienie złamane brązem lub pomarańczem. Z odcieni żółtego egzamin zda jedynie cytrynowy. Czysty szary oraz popielaty wydobędą twoją elegancką naturę. Odpowiednie będą mocne zielenie, nefryt i w szmaragdowy. Wyeliminuj z szafy nieprzyjaciół: khaki i beże. Złoty Ciemny dżinsowy Ciemny zielony Karmel Kakao Ciemna czekolada Antracyt Purpura Azalia Cyklamen Wrzos Liliowy