Był 9 listopada 1888 r., gdy zaniepokojony właściciel nory przy Miller’s Court nr 13 w londyńskiej dzielnicy biedy Whitechapel wezwał policję. Nie mógł dostać się do mieszkania swojej lokatorki, niejakiej Mary Jane Kelly. Wydawało mu się też, że dostrzegł przez okno ślady krwi. Jesień 1888 r. to czas, gdy cała brytyjska stolica drży przed nieuchwytnym mordercą kobiet Kubą Rozpruwaczem, więc funkcjonariusze zaraz przybywają na miejsce. Kiedy wyważają drzwi, ich oczom ukazuje się widok jak z rzeźni. Na łóżku leżą zakrwawione zwłoki skatowanej kobiety. Twarz jest tak poraniona, że niemal nie do rozpoznania. Całe ciało jest zmasakrowane. Morderca wyciął też swej ofierze serce.
Londyn aż huczy. „Dzienniki poświęcają tej sprawie całe szpalty. Przerażenie ogólne. Stwierdzono, że zabójca pozostawał ze swą ofiarą prawie przez całą noc razem. O północy jeszcze słyszano, jak dziewczyna śpiewała” – donosili w Polsce ze zgrozą londyńscy korespondenci m.in. „Gazety Lwowskiej”.
Lecz i ta zbrodnia nie przynosi żadnych tropów, które choć trochę wyjaśniłyby zagadkę mordercy z dzielnicy Whitechapel. Przynajmniej aż do teraz.
Cioteczna babka
Według policji to była ostatnia ofiara Kuby Rozpruwacza. Wcześniej zamordował cztery inne kobiety żyjące w nędzy i utrzymujące się z okazyjnej prostytucji: Mary Ann Nichols (31 sierpnia), Annie Chapman (8 września), Elizabeth Stride i Catherine Eddowes (obie 30 września). A przynajmniej własnie te ofiary są mu przypisywane. Mord na Mary Jane Kelly różnił się o tyle, że był najbardziej brutalny i doszło do niego w czterech ścianach domu, pozostałe kobiety ginęły na ulicy.
Powstało wiele teorii na temat tożsamości Kuby Rozpruwacza, np. że był emigrantem z ziem polskich, Żydem z Europy Wschodniej. Sprawa nigdy nie została jednak rozstrzygnięta i do dziś pasjonuje tzw. ripperologów (od angielskiego Jack The Ripper – Kuba Rozpruwacz), jak nazywa się badaczy amatorów zajmujących się tą zagadką kryminalną. Ostatnio z nową hipotezą wystąpił brytyjski chirurg dr Wynne Weston-Davies. W książce „The Real Mary Kelly” dowodzi on, że wspomniana Kelly – o której życiorysie niewiele wiedziano pewnego – to w rzeczywistości pseudonim jego ciotecznej babki. Naprawdę nazywała się Elizabeth Weston Davies. Zginęła zaś z ręki swego rozwścieczonego męża.
Dlaczego? Wcześniej dowiedział się, że niedawno poślubiona małżonka zarabia na życie prostytuowaniem się. Nie było to wówczas ewenementem, zwłaszcza wśród biedoty, lecz Craig nie był nędzarzem i nie chciał takiej żony. Wystąpił o rozwód. To jednak mu nie wystarczyło: postanowił się zemścić, chciał krwi… Znamienne, że kilkanaście lat po zbrodni z 1888 r. popełnił samobójstwo, podrzynając sobie gardło brzytwą, co bardzo pasowało do metod Rozpruwacza. W liście pożegnalnym napisał, że doświadczył już wystarczająco dużo bólu i cierpień.
Dziennikarz z brzytwą
Jeszcze ciekawsze, kim był ów mężczyzna. To Francis Spurzheim Craig, w 1888 r. pracujący jako reporter. Relacjonował sprawy sądowe i dochodzeniach policyjne m.in. na londyńskim East Endzie – czyli tam, gdzie znajduje się dzielnica Whitechapel, miejsce ataków Rozpruwacza. Znamienne, że ripperolodzy już dawno zauważyli, że dziennikarze mogli mieć coś wspólnego z mordercą. Zarzucano im fabrykowanie listów, w których zbrodniarz nazwał się „Kubą Rozpruwaczem”. Krwawe historie podnosiły nakłady ówczesnych gazet do niebotycznych, nieznanych wcześniej rozmiarów. Czyżby dziennikarze nie tylko cynicznie zarabiali na tragedii, lecz także jeden z nich był sprawcą zbrodni?
Powstaje pytanie, czy nawet jeśli Francis Spurzheim Craig zabił swoja żonę, to odpowiadał także za pozostałe zbrodnie. Ich okoliczności były przecież nieco inne. Z drugiej strony: jeśli stać było go na takie bestialstwo, to mógł mordować już wcześniej. Ba, psychopata mógłby dokonać poprzednich mordów, by „przykryć” mord na swojej żonie i postawić się poza kręgiem podejrzanych!
Dalszym krokiem w całej sprawie ma być ustalenie czy Mary Jane Kelly faktycznie spokrewniona jest z dr. Westonem-Daviesem, czy też nie miała nic wspólnego z jego rodziną. W tym celu trzeba byłoby ekshumować jej zwłoki i przeprowadzić badania porównawcze DNA. Na to jednak, póki co, nie zgadzają się kościelne władze katolickiego cmentarza św. Patryka w Londynie, gdzie pochowano Kelly. Argumentują, że taka operacja mogłaby naruszyć szczątki innych osób tam pochowanych. Dr Weston-Davies nie zamierza jednak rezygnować. Jest przekonany, że racja jest po jego stronie, a waga sprawy powinna przekonać władze.