Pomiędzy dwiema warstwami przezroczystego szkła lub plastiku umieszczona jest trzecia – przewodząca prąd. W środku znajduje się powłoka ciekłego kryształu. Jego cząsteczki są rozmieszczone chaotycznie. Gdy przez szybę przepuszczamy prąd, cząsteczki płynnego kryształu układają się w uporządkowanych liniach. Dzięki temu nieblokowane przez nie światło może swobodnie przenikać przez szybę, która natychmiast staje się przezroczysta. W zależności od ilości płynącego prądu, szyba może być bardziej lub mniej przezroczysta, odpowiednio do naszych potrzeb. Gdy prąd przestaje płynąć, cząsteczki ciekłego kryształu wracają do przypadkowego ułożenia, światło ulega rozproszeniu i szyba staje się mleczna. W rezultacie w upalne dni w pomieszczeniach jest chłodniej, poza światłem dostaje się do nich mniej ciepła. Takie szkło używane jest najczęściej w samochodowych szyberdachach. Dzieje się tak głównie dlatego, że nadal najlepsze rezultaty działania szkła elektrochromatycznego uzyskuje się dla małych powierzchni. Im większa powierzchnia szyby, tym słabsze pole elektryczne, a co za tym idzie mniejsza prędkość zmian przejrzystości szkła (od 6-10 minut na metr kw. szyby).
Najczęściej do tworzenia powłok elektrochromatycznych stosuje się trójtlenek wolframu. Szyba całkowicie zaciemniona ma wtedy kolor ciemnoniebieski. Dla uzyskania innych kolorów stosuje się także:
Tlenek niklu – brązowyTlenek irydu – czarnyTlenek kobaltu – czerwono-niebieskiTlenek rodu – żółto-zielony
Główne zalety szkła elektrochromatycznego:
Płynne przejście od przejrzystości do nieprzejrzystościNiskie napięcie (do 5 woltów)Konieczność zasilania jedynie w czasie zmiany przejrzystości