Zdaniem autorów badań, których wyniki zostały zaprezentowane na łamach Science Advances, utworzenie tych struktur stanowiło pokłosie przesuwania się ogromnych rozmiarów pokrywy lodowej. Wyrzeźbione formacje przykryła następnie warstwa mułu i w takiej formie zachowały się one do czasów współczesnych.
Czytaj też: Zaskakujące wyniki badań z Arktyki. Natura przestała być naszym sprzymierzeńcem
Warstwa osadów pokrywająca rzeczone struktury ma około kilometra grubości. Z kolei wzory dostrzeżone na zdjęciach ukazujących dno Morza Północnego jasno pokazują, iż musiało tam dawniej dojść do cofania pojedynczej, ale przy tym wyjątkowo dużej formacji lodowej. Jej datowanie może wynosić około miliona lat, co stoi w sprzeczności z dotychczasowym założeniem, jakoby w tym okresie występowały mniejsze struktury podlegające ciągłemu kurczeniu się i rozszerzaniu.
Zamiast tego lodowa formacja mogła być zdecydowanie większa i przesunąć się zaledwie raz. Jednocześnie członkowie zespołu badawczego nie wykluczają, że w innych miejscach mogło to wyglądać odmiennie. Zebrane informacje były dla autorów ogromnym zaskoczeniem. Podkreślają, iż znalezienie dowodów na istnienie pojedynczej przemieszczającej się pokrywy lodowej było dla nich niespodzianką.
Struktury zaobserwowane dzięki obrazowaniu Morza Północnego powstały około miliona lat temu na skutek przesuwania się pokrywy lodowej
Jak doszło do utworzenia tych formacji? To proste: przesuwający się lód tworzy opływowe, wydłużone cechy, które rzeźbią osad w kierunku przepływu. Gdy jednak jest realizowany odwrotny scenariusz, tj. lód zaczyna się cofać, to owe formacje często są poprzeczne do kierunku przepływu lodu. Naukowcy z Wielkiej Brytanii zwrócili szczególną uwagę na tzw. przejście środkowoplejstoceńskie, które miało miejsce od 1,3 miliona do 700 000 lat temu.
Czytaj też: Rzeki atmosferyczne sieją zamęt na Grenlandii. Zrobiło się naprawdę nieciekawie
Wzbudza ono spore zainteresowanie, gdyż epoki lodowcowe stały się za jego sprawą rzadsze: zamiast występować średnio co 40 000 lat, ich pojawianie się spowolniło do co 100 000 lat. Wyciągnięte wnioski mogą okazać się bardzo pomocne dla określania reakcji lodowych ekosystemów na zachodzące zmiany klimatu.