Jad skorpiona nie niszczy komórek rakowych, ani nie zatrzymuje całkowicie ich działania, lecz prowadzi do znacznego zmniejszenia ich rozmiarów. Komórki rakowe są elastyczne, rozrastają się i przenikają do okrążających je tkanek, niszcząc je od wewnątrz, co niekiedy prowadzi również do powstawania nowych ognisk nowotworowych. Już dziesięć lat temu naukowcy zauważyli, że peptyd chlorotoksyna, otrzymywana z jadu skorpiona z gatunku Leiurus quinquestriatus, wzajemnie oddziałuje z białkiem MMP2 na powierzchni komórek rakowych w mózgu. Białko i peptyd ulegają połączeniu i przenikają do komórki, w wyniku czego komórki rakowe tracą zdolność przenikania do sąsiednich tkanek. Mniejsza liczba białek na ich powierzchni powoduje, że komórkom tym trudniej się rozciągnąć i pokrywać nowe części mózgu. Do tej pory jednak efektywność jadu skorpiona w walce z rozprzestrzenianiem się komórek rakowych nie przekraczała 45%.
Amerykańscy naukowcy z University of Washington, skupieni wokół Miqin Zhang, postanowili udoskonalić tę metodę i nanieśli chlorotoksynę na nanocząsteczki tlenku żelaza. Gdy komórka rakowa wchłania jedną cząsteczkę żelaza, chlorotoksyna zostaje wchłonięta wraz z nią. Okazało się, że taka mikstura podwyższyła skuteczność jadu skorpiona do 98%. Do tej pory najwięcej badań nad leczeniem nowotworu łączyło nanocząstki z chemioterapią, która zabija komórki rakowe, lub z terapią zaburzającą genetyczną działalność tych komórek. Wyżej opisany sposób po raz pierwszy powoduje fizyczną przerwę w rozprzestrzenianiu się nowotworu.
Hamowanie rozprzestrzeniania się raka byłoby szczególnie przydatne dla leczenia niezwykle inwazyjnych guzów takich jak rak mózgu. Efekt ten jest szczególnie ważny w przypadku tego nowotworu, ponieważ komórki rakowe w mózgu niezwykle trudno usunąć za pomocą ingerencji chirurgicznej. Ponadto rozprzestrzenianie się nowotworów mózgu jest o wiele bardziej niebezpieczne, grozi bowiem śmiercią, która może nastąpić dość szybko. Naukowcy twierdzą również, że metoda ta może się sprawdzić w przypadku innych nowotworów. JSL
źródło: University of Washington