Znalazła się wśród nich łaźnia parowa czy basen, czyli obiekty, na które pozwolić sobie może nawet mało kto ze współcześnie żyjących ludzi. Co ciekawe, stojący za wykopaliskami naukowcy – przedstawiciele Uniwersytetu w Leicester – prowadzili swoje badania w tym samym miejscu, w którym dwa lata wcześniej odnaleziono mozaikę przedstawiającą Iliadę Homera.
Czytaj też: Przez lata tkwiliśmy w błędzie. Mumifikacja ciał w Egipcie miała zupełnie inne podłoże
Posiadłość, na którą natrafili, składa się z dużej sali oddalonej o około 50 metrów od samej willi. To właśnie tam znalazło się miejsce dla basenu i innych tego typu udogodnień. Z atrakcji korzystano najprawdopodobniej między III i IV wiekiem.
Osobną część mogła stanowić jadalnia bądź część rozrywkowa w głównej posiadłości. Jedną z cech charakterystycznych jest w tym przypadku obecność skomplikowanego geometrycznego wzoru. Stanowi to również kolejny dowód na obecność bogatej osoby, która zarządzała willą i okolicznymi budynkami.
Rzymska willa mogła być zamieszkała już w II lub III wieku
Poza basenami mieszkańcy zapewne korzystali też z tepidarium, czyli ogrzewanej podłogowo sali z ciepłą wodą. Na miejscu prowadzono zabiegi polegające na przeciąganiu po skórze metalowego narzędzia. Pierwotnie wspomniana sala mogła być wykonana z drewna, lecz z czasem przebudowano ją z użyciem kamienia. Nie jest natomiast jasne, czy właściciele byli lokalnymi mieszkańcami, czy może przybyli na Wyspy z Cesarstwa Rzymskiego.
Zlokalizowane w pobliżu pozostałości mozaiki przedstawiają opowieść Homera o Achillesie i jego walce z Hektorem na zakończenie wojny trojańskiej. Dawniej ta sama mozaika tworzyła podłogę rzymskiej willi. Zdaniem archeologów znajdowała się ona w jadalni, a obecność bogatych zdobień sugeruje, że musiały być one importowane, co dodatkowo potwierdza teorie o bogactwie właścicieli.
Czytaj też: Historia Żydów w Niemczech sięga średniowiecza. W jej poznawaniu pomagają analizy DNA
Przy okazji naukowcy sugerują, że w grę mogło wchodzić nawet wcześniejsze wykorzystywanie budynków, których pozostałości udało się zlokalizować. Być może osiedle zamieszkiwano nie w III, lecz w II wieku. Jeśli chodzi o znalezione w jego obrębie szczątki, to wszystko wskazuje na to, iż trafiły one na miejsce po tym, jak kompleks przestał być w użytku.