Śledztwem w tej sprawie zajęli się naukowcy z Uniwersytetu Helsińskiego, którzy przeanalizowali wspomniane wisiorki. Łącznie znaleziono ich 37, a co najmniej dwanaście zostało wykonanych z ludzkich kości. Co ciekawe, przedmioty te znaleziono jeszcze w latach 30. ubiegłego wieku, jednak dopiero teraz udało się określić ich skład. Postęp w sprawie był możliwy między innymi dzięki wykorzystaniu techniki zwanej spektrometrią mas.
12 wisiorków wykonanych z ludzkich kości
I choć sami autorzy przyznają, że nie ma pewności, czy ci prehistoryczni ludzie faktycznie uprawiali kanibalizm, to taka możliwość wydaje się prawdopodobna. Ozdoby znajdowały się w trzech grobach, a poza ludzkimi kośćmi do wytworzenia wisiorków użyto też kości łosi i bydła. Rdzenne ludy z tego obszaru wierzyły w przeplatanie się losów ludzi i dzikich zwierząt, dlatego istnieje możliwość, że kości i wykonane z nich ozdoby były używane w kontekście rytualnym.
Przeciwko hipotezie o kanibalistycznych skłonnościach ludzi sprzed około 8200 lat przemawia brak charakterystycznych nacięć na kościach. Ich obecność mogłaby stanowić pozostałość po procesie oddzielania mięsa od kości zmarłych bądź zabitych osób. Z drugiej strony, fragmenty wykorzystane do stworzenia wisiorków są na tyle małe, iż ewentualne ślady uległyby zatarciu wraz z upływem czasu. Publikacja autorów badań jest dostępna na łamach Journal of Archaeological Science: Reports.
Kanibalistyczne skłonności prehistorycznych ludzi?
Jak wyjaśnia Kristiina Mannermaa, które stanęła na czele zespołu zajmującego się tą sprawą, kanibalizm w celach rytualnych mógł być w epoce kamiennej bardziej powszechny niż sądzono. Nie są jednak znane stojące za nim przyczyny. Wykorzystanie ludzkich kości w formie surowca do wyrobu przedmiotów nie było natomiast niczym niespotykanym w innych częściach świata, na przykład w Azji i Ameryce Południowej. Tam zdarzało się, że pokonanych wrogów przerabiano na trofea, które następnie prezentowano publicznie. Szczątki zmarłych członków rodziny wykorzystywano natomiast do produkcji wszelkiego rodzaju ozdób.
Fakt, że użycie ludzkich kości nie było w żaden sposób podkreślane, a przedmioty te są nieodróżnialne i podobne do rzeczy wykonanych z kości zwierzęcych, może wskazywać na przeplatanie się zwierząt i ludzi w światopoglądzie epoki kamienia. Używanie kości zwierzęcych i ludzkich razem w tym samym ornamencie lub ubraniu mogło symbolizować zdolność ludzi do przekształcania się w zwierzęta w swoich umysłach, a poza tym wierzyli oni, że zwierzęta są zdolne do przyjmowania ludzkiej formy. podsumowuje Mannermaa