Badacze skupieni wokół Janet Mann z Georgetown-University w Waszyngtonie w trakcie ponad 21-letnich obserwacji jednej z populacji australijskich butlonosów zauważyli, że wiele samic wykorzystuje niezwykle czasochłonną strategię połowu. Aby nie zranić wrażliwego nosa w poszukiwaniu pokarmu kryjącego się w morskim dnie, delfiny żyjące na australijskim wybrzeżu „ubierają“ na nos żyjące w morzach gąbki. Tak uzbrojonym nosem przekopują one piasek, żeby spłoszyć ukryte w nim ryby. Gdy tylko potencjalna ofiara wypłynie z morskich ostępów, delfiny porzucają gąbkę i łowią zdobycz.
Młode delfiny zdobywają umiejętność zbierania gąbek i przeszukiwania morskiego dna, ucząc się od swoich matek. Naukowcy zauważyli jednak, że tej techniki łownej o wiele chętniej uczą się latorośle płci żeńskiej. Podczas obserwacji aktywny udział w prowadzonej przez starszą samicę lekcji polowania za pomocą gąbki wzięło dziesięć z jedenastu młodych samic, lecz zaledwie dwóch z ośmiu młodych samców. Pozostała szóstka wolała leniuchować na powierzchni morza.
Według naukowców strategie połowu wykorzystywane przez delfiny mają wpływ na życie w grupie. Samice, które preferują polowanie z gąbką przy morskim dnie, są skłonne do pracoholizmu, spędzając 80% swojego czasu sam na sam lub z młodymi. Zachowanie to nie ma jednak negatywnego wpływu na rozmnażanie się. Samice delfinów rodzą podobną liczbę potomstwa niezależnie od tego, czy polują z gąbką, spędzając mniej czasu w gronie innych delfinów, czy polują w sposób konwencjonalny.
Polowanie z gąbką jest niezwykle trudne do wykrycia, ponieważ odbywa się na dużych głębokościach. Janet Mann zauważyła je wyłącznie dzięki krystalicznie czystej wodzie.
Naukowcy nie wiedzą jeszcze, dlaczego samice i samce delfinów preferują inne techniki zdobywania pokarmu. Niewyjaśnionym pozostaje również, dlaczego nie wszystkie samice polują z gąbką na nosie. Sprawozdanie z badania zostało opublikowane w magazynie PLoS ONE. JSL
Źródło: explore.georgetown.edu