I choć wspomniany gatunek już dawno nie występuje na Ziemi, którą zamieszkiwał w okresie jury (od 201 do 145 mln lat temu), to nadal możemy spotkać innego przedstawiciela tej samej rodziny: wampirzycę piekielną (Vampyroteuthis infernalis). Za sprawą analiz, których wyniki zaprezentowano na łamach Scientific Reports możemy przekonać się, jak wyglądało zwierzę sprzed milionów lat i w jaki sposób mogło polować na swoje ofiary.
Jednym z istotnych wniosków płynących z badań jest to, że kombinacja cech anatomicznych V. rhodanica okazuje się niespotykana jak na współczesne warunki. Trzy skamieniałości objęte analizami zostały wydobyte z La Voulte-sur-Rhône Lagerstätte, stanowiska znajdującego się w regionie Ardèche w południowo-wschodniej Francji. Odkryte tam pozostałości pochodzą sprzed około 164 milionów lat, co stanowiło środek okresu jurajskiego. Na miejscu można znaleźć liczne skamieniałości morskich organizmów.
Skamieniałości sprzed około 164 milionów lat
Pierwsza analiza wspomnianych skamieniałości nastąpiła już w 2002 roku, kiedy to udało się ustalić, że zwierzęta należały do nieznanego wcześniej gatunku. Naukowcy zwrócili wtedy uwagę, iż było to niewielkich rozmiarów zwierzę przypominające ośmiornicę i posiadające osiem ramion. Bardziej intrygująca okazała się obecność przyssawek i kolczastych wyrostków. Największą tajemnicą pozostawała natomiast anatomia wewnętrzna V. rhodanica.
Christopher Whalen związany z National Science Foundation porównuje tę sytuację do znalezienia mumii po tym, jak przez cały czas mieliśmy do czynienia wyłącznie ze szkieletami. Zachowane tkanki miękkie przesłaniały nieco twardsze elementy budowy zwierząt sprzed milionów lat. W ich lepszym poznaniu pomogło promieniowanie rentgenowskie, dzięki któremu udało się poznać wewnętrzną anatomię podwodnych wampirzyc.
Osiem ramion pomagało wampirzycom w polowaniach
Okazało się, że przyssawki oraz wypustki, jakimi dysponowali przedstawiciele gatunku V. rhodanica były znacznie liczniejsze i rozmieszczone bliżej siebie niż ma to miejsce w przypadku współczesnych wampirzyc. Poza tym, konfiguracja tych elementów budowy była nieco inna w przypadku dwóch ramion, które były dłuższe niż pozostałych sześć kończyn. Mając na uwadze anatomię tych zwierząt autorzy analiz uznali, że mogły one polować na swoje ofiary w otwartym oceanie, wykorzystując w tym celu duże przyssawki i wyspecjalizowane ramiona. Jest to istotna różnica w porównaniu do współczesnych wampirzyc, które nie polują, lecz żywią się drobnymi organizmami i fragmentami materii organicznej, które opadają w głębinę.