Rodzina Barracuda-M składa się z trzech różnych modeli dostosowanych do różnych zadań: Barracuda-100, Barracuda-250 i Barracuda-500. Są to jednorazowe, autonomiczne statki powietrzne (AAV), zoptymalizowane pod kątem niedrogiej, hierskalowej produkcji. Mają być dostępne do wystrzeliwania z samolotów (bezzałogowych i załogowych), śmigłowców oraz platform morskich i naziemnych.
Czytaj też: Pociski hipersoniczne ze stali. Wydawało się, że to niemożliwe
Barracuda-M jest odpowiedzią na potrzeby wojska Stanów Zjednoczonych, które nie dysponuje wystarczającą liczbą broni, aby zniechęcić do ataku potencjalnie równorzędnego przeciwnika. Problem wykracza poza sam zapas: istniejące pociski manewrujące są definiowane przez ograniczoną zdolność produkcyjną, nieistniejącą zdolność do natychmiastowego zwiększania mocy i niewielkie możliwości modernizacji. Jest to wynikiem faktu, że istniejące projekty pocisków są bardzo złożone, a przy tym też drogie. Firma Anduril Industries zamierza to zmienić.
Nowe pociski Barracuda są odpowiedzią na potrzeby amerykańskiego wojska
Rodzina Barracuda-M została zaprojektowana w celu odbudowy amerykańskiego arsenału precyzyjnej amunicji i AAV. Barracuda-M charakteryzuje się zaawansowanymi autonomicznymi zrachowaniami i innymi możliwościami zdefiniowanymi programowo, a także jest dostępna w konfiguracjach oferujących ponad 900 km zasięgu, ponad 45 kg ładowności i ponad 120 minut czasu krążenia.
Czytaj też: Amerykańskie pociski hipersoniczne będą się “pocić” jak ludzie. To w sumie nie powinno nikogo dziwić
Duże prędkości pojazdu, wysoka manewrowość i zwiększony zasięg są możliwe dzięki turboodrzutowym silnikom Barracuda, które pobierają powietrze w celu spalania paliwa. Rezultatem jest wysoce inteligentny, niedrogi system uzbrojenia, który jest zdolny do wykonywania misji różnego typu.
Warto zaznaczyć, że produkcja jednego pocisku Barracuda zajmuje o 50 proc. mniej czasu, wymaga o 95 proc. mniej narzędzi i o 50 proc. mniej części niż konkurencyjne rozwiązania dostępne na rynku. Rodzina AAV Barracuda wymaga tylko dziesięciu lub mniej narzędzi do montażu, w rezultacie czego jest średnio o 30 proc. tańsza niż inne rozwiązania, co umożliwia masowe i opłacalne wykorzystanie na dużą skalę.
Czym się różnią od siebie poszczególne modele?
Barracuda-100 łączy wysoką wydajność z małym, modułowym współczynnikiem kształtu, który otwiera nowe koncepcje operacji lądowych lub powietrznych dla sił taktycznych. Broń ma ładunek użyteczny 15 kg i zasięg ponad 136 km w powietrzu. Wśród oczekiwanych platform znajdują się śmigłowce AH-1Z i AH-64 oraz rodzina C-130.
Barracuda-250 jest opisywana jako niedrogi AAV zaprojektowany do elastycznego wykorzystania z różnych platform powietrznych, naziemnych lub morskich, w tym wewnętrznych wnęk uzbrojenia myśliwców piątej generacji. Podobnie jak w przypadku Barracuda-100, broń ma mieć ładunek o masie 15 kg, ale znacznie większy zasięg, który wynosi ponad 320 km w przypadku startu z powietrza. Wśród oczekiwanych platform znajdują się F-35 i bombowce do transportu wewnętrznego, a także F-15, F-16 i F/A-18 do transportu zewnętrznego.
Największa wersja, Barracuda-500, jest opisywana jako “niedrogi system misji dalekiego zasięgu, zdolny do masowej produkcji, załadunku i rozmieszczenia”. Dzięki zasięgowi ponad 920 km i ładowności 45 kg, Barracuda-500 może być masowo wystrzeliwana z powietrza, aby zapewnić różnorodne efekty w misjach o zwiększonym zasięgu. Co ciekawe, wśród oczekiwanych platform Anduril wymienił nie tylko F-15, F-16 i F/A-18, ale także systemy paletyzowane, takie jak Rapid Dragon na C-130 i C-17. Może to oznaczać rozmiar podobny do AGM-158 JASSM, który został już przetestowany z Rapid Dragon.
Aby zwiększyć elastyczność, broń opiera się na rdzeniu wykonanym z kilku wspólnych podsystemów, a nowe podsystemy można łatwo i szybko zamienić na działające linie produkcyjne. Firma twierdzi również, że komercyjne komponenty gotowe do użycia zapewniają łańcuchowi dostaw odporność, redundancję i przepustowość skokową. Całością zarządza oprogramowanie Lattice for Mission Autonomy.
Barracuda może być propozycją Andurila dla programu Enterprise Test Vehicles (ETV) Defense Innovation Unit (DIU) Departamentu Obrony USA i Air Force Life Cycle Management Center (AFLCMC) Dowództwa Logistycznego USAF. Program ma na celu zademonstrowanie modułowości w testach modernizacji podsystemów, a także służyć jako podstawa taniej produkcji masowej.