Otodus megalodon, bo tak brzmi jego nazwa gatunkowa, mógł osiągać nawet 16 metrów długości. Na całe szczęście dla ludzi i innych – szczególnie podwodnych – organizmów, gatunek ten wyginął około 3,6 mln lat temu. Nie ulega jednak wątpliwości, iż ówcześnie mógł on wzbudzać postrach. Wystarczy wspomnieć, że największe obecnie ryby drapieżne to samice rekinów wielorybich. Ich długość zazwyczaj nie przekracza “zaledwie” 4,5 metra.
Ostatnie megalodony najprawdopodobniej wyginęły około 3,6 mln lat temu
Miliony lat po zniknięciu megalodona naukowcy nadal poznają jego tajemnice. Te najnowsze zostały przedstawione na łamach Science Advances, gdzie badacze opisali, jaką pozycję w łańcuchu pokarmowym zajmował ten prehistoryczny rekin. Okazało się, że Otodus megalodon nie tylko dominował w oceanach wtedy, gdy występował na Ziemi. Zajmował również najwyższą pozycję wśród wszystkich innych podwodnych drapieżników, jakie kiedykolwiek egzystowały na naszej planecie.
Wbrew pozorom tego typu ustalenia nie pełnią jedynie roli ciekawostki. Są one kluczowe w rozumieniu funkcjonowania całych ekosystemów, ponieważ znając role pełnione przez poszczególne gatunki naukowcy są w stanie skuteczniej wyjaśnić ich ewolucję oraz okoliczności, w których wymierały.
W szerszej skali określenie poziomu troficznego wymarłych zwierząt może nam również pomóc w zrozumieniu ogólnej ekologii dawnych ekosystemów. Na przykład bardzo wysoki poziom troficzny megalodona może świadczyć o tym, że miliony lat temu łańcuchy pokarmowe były dłuższe. Jak i dlaczego ten dawny ekosystem mógł utrzymać drapieżnika o tak wysokim poziomie troficznym? To ekscytujące pytania, na które możemy zacząć szukać odpowiedzi.wyjaśnia główna autorka badań, Emma Kast
Bezsprzeczna dominacja w łańcuchu pokarmowym
Aby określić miejsce zajmowane przez megalodona, naukowcy wzięli pod uwagę stosunek dwóch izotopów: azotu-15 i azotu-14. Można je wykorzystywać do określenia poziomów troficznych, ponieważ na wyższych poziomach zwierzęta pozyskują więcej azotu-15 z pożywienia. Wykorzystując tę metodę do przebadania skamieniałych zębów megalodona, Kast i reszta zespołu zauważyli, że stosunek obu izotopów był znacznie wyższy niż u orek, żarłaczy białych i niedźwiedzi polarnych. Megalodon dominował w swoim środowisku tak bardzo, że mógł żywić się nawet niewielkimi ssakami oraz młodymi… megalodonami. Z drugiej strony, tak wysoka pozycja nie dotyczyła wszystkich przedstawicieli tego gatunku, a panowanie w ówczesnych oceanach wydawało się przeznaczone tylko dla części z nich.