Genetycy z kilku amerykańskich uniwersytetów zbadali drzewo genealogiczne 23 ras psów domowych o wadze mniejszej niż 9 kg i poinformowali o ciekawych szczegółach dotyczących ich pochodzenia.
Ich badanie dotyczyło głównie genu IGF1, odpowiedzialnego za wielkość psa. Jego mutacja jest związana z miniaturowymi rozmiarami tych zwierząt. Naukowcy postanowili prześledzić, w jaki sposób gen ewoluował – w tym celu przebadali oni odpowiednie sekwencje genomu kilku populacji wilków oraz innych dziko żyjących przedstawicieli rodziny psowatych, porównując je z kilkudziesięcioma rasami psów – zarówno większych, jak i mniejszych rozmiarów.
Wyniki badania potwierdziły, że miniaturowe pieski pochodzą od zamieszkującego na Bliskim Wschodzie (terytorium współczesnego Izraela, Iranu i Indii) wilka, odróżniającego się od innych wilków właśnie swoimi mniejszymi rozmiarami. Do mutacji związanej ze zmniejszeniem wielkości tułowiu doszło już po udomowieniu psów – mówi jeden z autorów badania, Melissa Gray, z University of Wisconsin-Madison.
Ponieważ ten wariant genetyczny jest obecny u wszystkich psów-miniaturek, naukowcy wywnioskowali, że posiadał go już ich wspólny przodek, jeszcze zanim psy domowe rozpowszechniły się po naszej planecie. Okazuje się więc, że zmniejszenie rozmiarów naszych milusińskich mogło być jedną z przyczyn ich udomowienia, do którego doszło około 12 tys. lat temu. Naukowcy podkreślają, że proces udomawiania odbił się nie tylko na psich wymiarach – wszystkie zwierzęta, które człowiek przyjął pod swój dach, zmniejszały swoją wielkość.
Również wykopaliska archeologiczne potwierdzają wyniki badań naukowców: szczątki najstarszych miniaturowych piesków datowane na 12 tys. lat znalezione zostały właśnie na Bliskim Wschodzie. W Europie znajdowano wprawdzie jeszcze starsze szczątki psie, lecz były to psy o większych wymiarach. Szczegóły powyższego badania zostały zamieszczone w magazynie BMC Biology. jsl