Kiedy pierwsi ludzie przeprawili się przez Cieśninę Beringa do Ameryki Północnej ok. 14 000 lat temu, nie byli sami. Towarzyszyły im udomowione psy, które wykorzystywano głównie do polowań.
Ale w lasach i łąkach obu Ameryk istniały drapieżne gatunki psowatych, jeszcze na długo przed przybyciem ludzi. Rzadki i niemal kompletny skamieniały szkielet jednego z dawno wymarłych gatunków został odkryty przez naukowców z Muzeum Historii Naturalnej w San Diego.
Skamieniałość należy do grupy zwierząt zwanej Archeocyon, co w wolnym tłumaczeniu oznacza “starożytnego psa”. Wydobyto ją w 2019 r. z budowy w rejonie Otay Ranch w hrabstwie San Diego. Skamieniałość pochodzi z późnego oligocenu i liczy 24-28 mln lat.
Odkrycie pomoże paleontologom uzupełnić braki w wiedzy na temat przodków psowatych, które żyły dziesiątki milionów lat temu na obszarze obecnego San Diego.
Amanda Linn z Muzeum Historii Naturalnej w San Diego, która spędziła prawie 120 godzin od grudnia do lutego, częściowo odsłaniając delikatny, a w niektórych miejscach cienki jak papier szkielet ze skały, powiedziała:
To tak, jakbyś znalazł gałąź drzewa, ale potrzebujesz więcej gałęzi, aby dowiedzieć się, jakiego rodzaju jest to drzewo. Jak tylko odsłonisz kości, zaczynają się rozpadać. Użyłem dużo cierpliwości i dużo kleju.
Gdy kości policzkowe i zęby skamieniałości wyłoniły się ze skały, stało się jasne, że był to pradawny gatunek psowatych. W marcu Ashley Poust z Muzeum Historii Naturalnej w San Diego była jednym z trzech międzynarodowych paleontologów, którzy ogłosili odkrycie nowego drapieżnika podobnego do kota szablozębnego – Diegoaelurus – z epoki eocenu. Podczas gdy starożytne koty miały tylko rozrywające ciało zęby, wszystkożerne psowate miały zarówno tnące zęby z przodu, służące do zabijania i zjadania małych ssaków, jak i bardziej płaskie zęby trzonowe w tylnej części pyska, używane do miażdżenia roślin, nasion i jagód. Ta mieszanka zębów i kształt czaszki pozwoliły Deméré zidentyfikować skamieniałość jako Archeocyon.
Nowo odkryta skamieniałość jest całkowicie nienaruszona, z wyjątkiem części ogonowej. Niektóre kości zostały przemieszane, prawdopodobnie z powodu ruchów ziemi po śmierci zwierzęcia, ale czaszka, zęby, kręgosłup i palce są kompletne.
Archeocyon był wielkości dzisiejszego lisa srebrnego, miał długie nogi i małą głowę. Chodził na palcach i miał niewyczuwalne pazury. Jego bardziej lisia budowa ciała różniła się od wymarłych gatunków znanych jako Hesperocyon, które były mniejsze, dłuższe, miały krótsze nogi i przypominały współczesne łasice.