Eksperymenty przeprowadzone przez naukowców z University of Tasmania i Western University wykazały, że dźwięk ludzkich głosów wywołuje wśród australijskich zwierząt znacznie większy strach niż innych drapieżników szczytowych. Torbacze badane w Tasmanii były co najmniej 2,4 razy bardziej skłonne do ucieczki, co opisano w czasopiśmie Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences.
Czytaj też: W Afryce jest drapieżnik, który budzi większy strach niż lew
Dr Katherine McGann z University of Tasmania mówi:
Dzikie zwierzęta na całym świecie najwyraźniej zdają sobie sprawę, że to ludzie są dla nich największym źródłem zagrożenia.
Najniebezpieczniejszy drapieżnik w świecie przyrody to my
Wcześniejsze badania wykazały, że drapieżniki i kopytne w Afryce, Azji, Europy i Ameryki Północnej bały się ludzkiego “superdrapieżnika” znacznie bardziej niż innych drapieżników. Niejasne było, jak reagują na nie australijskie torbacze, które są uważane za szczególnie “naiwne” w królestwie zwierząt. Niektóre z nich mają stłumione lub wręcz nieobecne reakcje na oznaki drapieżników z półkuli północnej (lisy, psy). Nie wiedzą, jak zachować się w chwili zagrożenia, co pozwoliło wielu inwazyjnym zwierzętom siać spustoszenie wśród australijskiej fauny.
Czytaj też: Nie tygrys, nie lew, nie rekin. Oto najbardziej żarłoczny drapieżnik na Ziemi
Na przykład kangur mniejszy reaguje tylko na widok psów dingo, a nie na ich dźwięki. Uczeni sugerują, że może to być spowodowane faktem, że wizualne wskazówki drapieżników są wyraźniejsze niż ich wokalizacje. Naiwność australijskich torbaczy przypisywano nieobecności dużych ssaków drapieżnych na kontynencie przez ostatnie 50 000 lat, ale takie wnioski pomijają ludzi.
Aby sprawdzić eksperymentalnie, czy ssaki z Australii również najbardziej boją się ludzi, zespół dr McGann dokonał ilościowej oceny reakcji czterech rodzimych torbaczy: kangura olbrzymiego, kangura rdzawoszyjego, pademelona tasmańskiego i kitanki lisiej na wokalizacje drapieżników (człowieka, psa, wilka, diabła tasmańskiego) i niedrapieżników (owce). Na 684 filmach rejestrujących ich reakcje na ekspozycję, torbacze uciekały 2,4 razy częściej od dźwięków ludzi niż od zwierząt, na które reagowały najczęściej – psów.
Chociaż kitanki lisie były najmniej skłonne do ucieczki, nadal wykazywały oznaki czujności – podnosząc się na tylnych nogach.
Profesor Liana Zanette z Western University wyjaśnia:
Światowe badania pokazują, że ludzie zabijają ofiary w znacznie większym stopniu niż inne drapieżniki, co czyni z nich “superdrapieżników”. Ludzie są “niewidzialnym zabójcą”, ponieważ rzadko myślimy o sobie jako o głównym drapieżniku, a tym bardziej o najniebezpieczniejszym, ale dzika przyroda wyraźnie myśli inaczej – i rozpoznaje nas takimi, jakimi jesteśmy.
Wyniki te stanowią wyzwanie dla ochrony, ale mogą być również wykorzystane do zarządzania rodzimymi torbaczami tam, gdzie występują w nadmiarze.