Napędzany przez silnik elektryczny korbowód porusza igłą w górę i w dół. W tym samym czasie ząbkowany transporter przesuwa materiał. W transporter są wyposażone wszystkie współczesne maszyny do szycia, w niektórych modelach materiał może być przesuwany także prostopadle do kierunku szycia. Po uruchomieniu, urządzenie tworzy ścieg z dwóch nitek, które łączy węzłem w środku szwu. Nitka górna pochodzi ze szpulki umieszczonej na korpusie maszyny, przez haczyki i oczka dochodzi do igły. Szpulkę z dolną nicią (powinna mieć tę samą grubość co górna) umieszcza się w środku maszyny, pod spodem materiału. Urządzenie musi zrobić pętelkę z górnej nici i owinąć wokół tej dolnej.
Po zakończeniu ściegu transporter przesuwa materiał i maszyna jest gotowa do powtórzenia czynności. Szybkość przesuwania tkaniny przez transporter można regulować, wybierając tym samym ścieg dłuższy lub krótszy.
(1) Igła niosąca nić porusza się w dół. Druga nitka jest nawinięta na bębenku umieszczonym pod tkaniną.
(2) Hak chwytacza zaczepia o pętlę pozostawioną przez nitkę górną i owija ją wokół bębenka i jego nitki. Nitka “bębenkowa” jest pociągnięta przez pętlę nitki górnej.
(3) Hak obraca się dalej i gdy igła unosi się nad materiałem, pętla ześlizguje się z bębenka.
(4) Nitka z igłą jest mocno szarpnięta przez dźwignię maszyny i tworzy dobrze zaciągnięty ścieg.
Narodziny mechanicznej szwaczki
Thomas Saint – stolarz meblowy z Londynu opatentował pierwszą maszynę do szycia 17 lipca 1790 roku. W wersji domowej pojawiła się w 1851 roku w Bostonie (USA) za sprawą Isaaca Merritta Singera. Jego wynalazek zrobił błyskawiczną karierę – w ciągu mniej niż trzydziestu lat pojawił się niemal w każdym domu klasy średniej w USA i Europie. Paniom domu bardziej spodobała się jednak maszyna o napędzie elektrycznym, a tą wyprodukowały w 1899 roku zakłady Singer Manufacturing Co. w Elizabethport w stanie Nowy Jork USA).