DATA ZDARZENIA: koniec wczesnej epoki brązu, pomiędzy 2200 a 2100 p.n.e.
MIEJSCE: południowo-wschodnia Anatolia (dzisiejsza Turcja), region Şanlıurfa, stanowisko Titriş Höyük, dom nr 2, pomieszczenie 13; szkielety znaleziono w niecce o wymiarach ok. 150 na 200 cm, którą wyłożono gliną, a wewnątrz wylepiono wapienną zaprawą
NARZĘDZIA ZBRODNI: brak. O ich rodzaju i kształcie można jednak wnioskować na podstawie zachowanych śladów na kościach
LICZBA OFIAR: trudna do ustalenia, ponieważ szczątki były przemieszane. Na podstawie ilości czaszek oraz kości długich kończyn ustalono, że w niecce w pomieszczeniu 13 złożono zwłoki co najmniej 12 dorosłych mężczyzn, 3 dorosłych kobiet, jednego dorosłego osobnika o nieustalonej płci i 3 dzieci: w wieku ok. 2, ok. 4 i ok. 9–11 lat
ŚWIADKOWIE: brak
ŹRÓDŁA PISANE: brak. W tym czasie i regionie pismo klinowe stosowano tylko w wielkich ośrodkach miejskich; mieszkańcy Titriş Höyük byli prawdopodobnie niepiśmienni
DOWODY RZECZOWE: zachowane szkielety ze śladami po obrażeniach, głównie na czaszkach
Archeolodzy odnaleźli przemieszane szkielety w latach 90. podczas wykopalisk prowadzonych w Titrię Hoyuk – centralnym ośrodku niewielkiego państwa-miasta z wczesnej epoki brązu. Kośćmi zajął się Omur D. Erdal, antropolog z uniwersytetu Hacettepe w Ankarze. Ustalił, które z obrażeń powstały premortem (na jakiś czas przed śmiercią), a które perimortem (w momencie śmierci) lub postmortem (po śmierci).
Tkanki kostne uszkodzone przed śmiercią prawie zawsze noszą ślady gojenia. Jeśli ranę zadano w momencie śmierci (i być może była jej przyczyną), krawędzie są ostre. Kości mogą zostać uszkodzone także po śmierci, podczas wykopalisk Lub na skutek osunięcia się grobu. Takie uszkodzenia łatwo jest odróżnić, ponieważ mają jaśniejszy kolor od pozostałych ubytków kostnych na tym samym szkielecie.
Erdal stwierdził, że czaszki aż 11 z 12 mężczyzn z Titriş Hoyuk nosiły ślady jednej Lub większej ilości ran. Poważny uraz głowy odniosła też jedna kobieta i osoba, której płci nie udało się ustalić. Dzieci pochowane w pomieszczeniu 13 takich uszkodzeń nie miały. W sumie na 13 czaszek przypadało aż 26 ran. Urazy nie nosiły żadnych śladów gojenia, co dowodzi, że przyczyniły się do śmierci. Erdal porównał rozmiary śladów ran i ustalił, że użyto dwóch rodzajów broni.
W przypadku 23 ran kość czaszki została przebita na wylot, a wokół otworu znajdowały się koncentryczne pęknięcia. Tego typu urazy powstają zazwyczaj po ciosach zadanych tępym narzędziem, prawdopodobnie metalowym toporem bojowym. Formy do odlewu takich toporów znaleziono w Titriş Hoyuk, co potwierdza, że ten rodzaj broni był w użyciu w okresie, kiedy ofiary zostały zamordowane. Mniejsze rany zadano sztyletem lub włócznią. Co ciekawe, rany znajdowały się przede wszystkim po lewej stronie czaszki. A to, zakładając, że napastnik był praworęczny, pozwala przypuszczać, że stał naprzeciw ofiary.
Badacze uważają, że przemieszanie kości w pomieszczeniu 13 dowodzi, że nie było to pierwotne miejsce pochówku zamordowanych, lecz ich szczątki przeniesiono tam celowo. Być może zwłoki zostały wystawione na widok publiczny, np. w celu upamiętnienia masakry. W tym samym czasie kiedy szczątki złożono w niecce, zamknięto i zamurowano drzwi łączące pomieszczenie 13 z pozostałą częścią domu, wybito natomiast inne drzwi, prowadzące bezpośrednio na ulicę. Nie sposób stwierdzić, czy odbyło się to już po zeszkieletowaniu zwłok, czy zanim zakończył się proces rozkładu tkanek miękkich.
Erdal zaobserwował, że również w innych anatolijskich osadach pod sam koniec wczesnej epoki brązu zwiększyła się liczba pochówków, w których znaleziono czaszki ze śladami śmiertelnych urazów. Zdaniem badacza ma to związek z narastaniem niepokojów społecznych w całej Anatolii i na terenie Bliskiego Wschodu. Koniec wczesnego brązu to okres upadku imperium akadyjskie- go, a także czas, kiedy nadmiernie eksploatowane środowisko naturalne wylesiło się.
Być może panował wówczas głód. W Titriş Hoyuk pod koniec wczesnej epoki brązu zamieszkała poza murami ludność przeniosła się do miasta. Także zmarłych, wcześniej chowanych w większości poza obrębem osady, zaczęto grzebać wewnątrz murów pod podłogami domów. Zdaniem badaczy dowodzi to narastającego poczucia zagrożenia. Podobieństwo genetyczne między osobami pochowanymi w pomieszczeniu 13 a pozostałymi mieszkańcami Titriş Hoyuk dowodzi, że ofiary masakry były rdzennymi mieszkańcami osady. Napastnicy najprawdopodobniej przybyli więc z zewnątrz.
WYNIKI ŚLEDZTWA: dowody poszlakowe sugerują, że w Titriş Hoyuk doszło do masowego morderstwa. Przyczyna masakry pozostaje nieznana, miała najprawdopodobniej związek z narastającymi niepokojami społecznymi pod koniec wczesnej epoki brązu. Mieszkańcy Titriş Hoyuk zostali przypuszczalnie zabici przez obcych, którzy wdarli się do osady