Kiedy tajemnicą poliszynela staje się rosnąca niechęć króla Henryka VIII do swej żony Katarzyny Aragońskiej, która nie potrafi dać mu męskiego potomka, seniorzy rodu Boleyn obmyślają chytry plan, jak podwyższyć status i wpływy rodziny na dworze.
Dwie młode i wykształcone siostry Anna (Natalie Portman) i Maria (Scarlett Johansson) wykorzystane zostaną przez ojca i wuja do realizacji politycznych celów. Dziewczęta mają zabiegać o względy króla (Eric Bana), tak by wybrał jedną z nich na swą kochankę. Gdy ta urodzi mu syna, mocna pozycja rodu Boleyn i związane z nią profity będą zapewnione. Siostry muszą porzucić spokojne wiejskie życie i odnaleźć się na niebezpiecznym i pełnym intryg dworze królewskim.
To co miało być próbą pomocy rodzinie, przeradza się w bezwzględną rywalizację Anny i Marii o miłość króla. Jego serce zdobywa ostatecznie Maria, która zostaje królewską nałożnicą i rodzi mu syna. Jednak niczym nie zrażona przebiegła i chorobliwie ambitna Anna nie ustaje w walce o przychylność władcy i doprowadza do tego, że król pozbawia swych łask Marię oraz kompletnie odsuwa od siebie królową. Anna bez skrupułów i metodycznie realizuje swój plan: zostać królową Anglii.
Obie siostry Boleyn walczą o serce króla; jedna napędzana ambicją, druga – miłością, podczas gdy kraj pogrąża się w coraz głębszym politycznym kryzysie. Bezwzględna żądza władzy i ohydne metody, do których zniżyła się Anna, doprowadzą ją do upadku. Jedyną osobą, która wstawia się za nią u króla, jest Maria, bowiem siostrzana więź mimo wszystko przetrwała przeciwności losu. Jednak wstawiennictwo Marii nie zdoła uratować Anny, której los jest już przesądzony: czeka ją ścięcie.
O FILMIE
W swojej bestsellerowej powieści „Kochanice króla” Philippa Gregory przedstawia w nowym świetle znaną historię niefortunnego związku Henryka VIII i jego drugiej żony Anny Boleyn. Koncentruje się jednak na dwóch równoległych wątkach: zakończonego małżeństwem związku z Anną oraz potajemnego romansu z jej siostrą Marią, a wszystko pokazuje na tle barwnych i burzliwych wydarzeń na dworze Tudorów, gdzie rządzi seks, intryga i walka o władzę. „Zanim pojawiła się w mojej powieści, Maria Boleyn była postacią praktycznie nieznaną – mówi Gregory. Nie przewija się na kartach historii, być może dlatego, że historycy nie byli nią zainteresowani, ponieważ nie wpłynęła na ówczesny bieg wydarzeń. Jednak pokazanie kontrastu losów obu sióstr było bardzo kuszące i stało się jakby przypowieścią o tym, jak kobiety wykorzystują swoje możliwości”.
Dla reżysera Justina Chadwicka, centralną relacją w filmie nie jest ta słynna, łącząca króla Henryka z Anną, lecz ta pomiędzy dwiema siostrami rywalizującymi o względy króla. „Rywalizacja i zazdrość popychają Annę i Marię do okropnych czynów, jednak ostatecznie łącząca je siostrzana więź przetrwa do końca” – mówi reżyser.
Peter Morgan, nominowany do Oscara za scenariusz „Królowej”, z zapałem podjął się adaptacji powieści Philippy Gregory: „Choć zajmowałem się już Henrykiem (telewizyjny dramat z Rayem Winstonem w roli głównej), to do tej historii przyciągnęło mnie to, że napisana jest z kompletnie innej perspektywy – tłumaczy Morgan. Obie siostry są jak przeciwległe bieguny. Anna jest prawdziwą XVI-wieczną diwą: zdecydowaną i nieugiętą manipulatorką, która dokonuje wielkiego uwiedzenia, odmawiając królowi swych wdzięków tak długo, dopóki nie osiągnie swego celu. Jest faworytką rodziny, czarnym koniem i chce znaleźć się w centrum zainteresowania. Maria jest bardziej skomplikowana, ma wyższą inteligencję emocjonalną i głębszą duchowość, ale też potrafi być twarda i z charakterem”.
Reżyser zaprosił do współpracy grono prawdziwych fachowców: uhonorowanego nagrodami Emmy i BAFTA scenografa Johna-Paula Kelly’ego, dwukrotną zdobywczynię Oscara – kostiumolog Sandy Powell, a nawet speca od etykiety Noela Butlera, który odkrywał przed aktorami i twórcami filmu tajniki zwyczajów panujących na dworze królewskim.
O OBSADZIE
Nominowana do Oscara Natalie Portman zbierała informacje na temat swojej bohaterki nie tylko z kart powieści, ale ze źródeł historycznych. Doszła do wniosku, że Anna z jednej strony była typową kobietą tamtych czasów, a z drugiej – wyprzedzała swoją epokę: „Miała duże poczucie własnej wartości, które było niezwykłe jak na tamte czasy. Uważała, że zasługuje na status, którego nie dała jej rodzina, jednak to doprowadziło ją do upadku – tłumaczy Portman. Małżeństwo w tamtych czasach nie opierało się na miłości. Chodziło o łączenie rodów i zdobywanie wpływów. Anna akceptuje swój los, ale nieoczekiwanie Henryk okazuje się być czarującym, wykształconym mężczyzną i partnerem intelektualnym, którego postanawia zdobyć”.
Scarlett Johanson również starała się zebrać informacje na temat swojej bohaterki, Mary, jednak: „Niewiele wiadomo na temat jej życia. Pojawiają się różne opisy jej romansu z Henrykiem, ale nic nie wiadomo o jej osobowości. Nie wzbudzała zainteresowania. Była tylko kolejną królewską nałożnicą. Musiałam więc oprzeć się na tym, jak wyobraziła ja sobie Philippa Gregory”.
Dla Chadwicka bardzo ekscytującą była możliwość pokazania Henryka VIII oczami obu kobiet: potężnego, przystojnego, czarującego i seksownego, inaczej niż zazwyczaj jest pokazywany, jako stary człowiek. Na odtwórcę roli monarchy reżyser wybrał Erica Banę, aktora hollywoodzkiego o ugruntowanej pozycji, który zafascynował reżysera swoimi umiejętnościami improwizacji. Bana wyjaśnia: „Przemówiła do mnie złożoność jego postaci. Czułem, że nawet kiedy zachowuje się źle, to jest w tym logika, którą jestem w stanie zrozumieć. Pod koniec filmu widzimy, w jakim zmierza kierunku: staje się zepsutym, nieprzewidywalnym i wręcz niebezpiecznym człowiekiem.”
Nominowana do Oscara Kristin Scott Thomas gra matkę sióstr, Lady Elisabeth Boleyn, która stara się chronić córki, a równocześnie zapewnić im życiowy sukces. Chce dla nich jak najlepiej i boi się, żeby nie zeszły z właściwej drogi. Jest dla nich moralnym kompasem”.
David Morrissey gra księcia Norfolk, wuja Anny i Marii, który knuje spisek, dzięki któremu ród Boleyn stanie się najznamienitszym i najbardziej wpływowym. Zrobi wszystko, by osiągnąć cel. Morrissey zauważa: „Książę Norfolk nie tylko postawił na drodze króla Annę i Marię, ale także, o czym film nie wspomina, Katarzynę Howard, piątą żonę Henryka. Był ambitnym, bezwzględnym, przebiegłym i pozbawionym skrupułów kombinatorem, przynajmniej jeśli chodzi o siostrzenice. Choć teraz wydaje się to nam oburzające, to wtedy kobiety były rodzajem waluty”.
Jim Sturges wciela się w postać Georga Boleyn, brata Anny i Marii. Swojego bohatera opisuje jako „rozkosznego łobuza, zauroczonego życiem na dworze. Pławi się w przyjemnościach dworskiego życia, ale będąc nie mniej ambitnym niż ojciec i wuj, dobrze wie, jaką rolę ma odegrać w tej strategicznej grze, nawet jeśli jest tylko pionkiem. George Maria i Anna trzymają się razem. Brat często pełni rolę mediatora pomiędzy siostrami, a jego miłość i lojalność wobec Anny doprowadzi go do śmierci”.
O PRODUKCJI
Film realizowany był w technice high definition. „Wielką zaletą systemu HD jest to, że nic nie jest ukryte, widzisz każdy szczegół. Na zbliżeniu masz wrażenie, że możesz dotknąć aktora, zajrzeć mu w oczy. Choć nie jest to częste w przypadku filmów kostiumowych, chciałem skupić się na grze aktorów, a nie na szerokich ujęciach pięknych planów” – tłumaczy Justin Chadwick. Reżyser dążył do tego, by jak najwięcej zdjęć zrealizować w naturalnych lokacjach: „Jeśli postaci znajdują się w prawdziwym domu, w prawdziwym otoczeniu, to przekłada się na grę aktorów. Większość zdjęć realizowaliśmy w prawdziwych zamkach i rezydencjach w Anglii, ale niektóre zdjęcia we wnętrzach zrealizowano na planach zbudowanych w studiu. „Odwiedziliśmy wiele oryginalnych wnętrz, takich jak na przykład Hever Castle, gdzie kiedyś mieszkała rodzina Boleyn, ale większość z tych miejsc stała się centrami przemysłu turystycznego i do takich potrzeb została przystosowana. Nie mają już pierwotnej atmosfery”.
Dwa najważniejsze plany filmowe to dom rodziny Boleyn i pałac Whitehall – dwór Henryka VIII. Aby sfilmować scenę balu, zbudowano ogromny plan filmowy w George Lucas Building w londyńskich Elstree Studios. Pałac Whitehall był spalony i odbudowany w formie mającej niewiele wspólnego z tym, jak wyglądał w 1530 roku.
Scenograf John-Paul Kelly i kostiumolog Sandy Powell opierali się na palecie kolorystycznej użytej przez słynnego portrecistę z tamtych czasów Hansa Holbeina. „Holbein malował dwór Henryka w zupełnie inny sposób niż jemu współcześni – wyjaśnia Kelly. Jego paleta była bardzo konkretna, pełna turkusów, niebieskości i głębokich zieleni. Oparliśmy się na tej palecie i koordynowaliśmy nasze działania, tak aby wyposażenie i stroje dopełniały się”.
O KOSTIUMACH
Dla kostiumolog Sandy Powell, siedmiokrotnie nominowanej do Oscara i dwukrotnie uhonorowanej statuetką za „Zakochanego Szekspira” i „Awiatora”, praca nad „Kochanicami króla” była ekscytującym wyzwaniem. Musiała wraz ze swoją ekipą zaprojektować i uszyć setki kostiumów z epoki Tudorów. Podobnie jak scenograf John-Paul Kelly, Powell czerpała inspirację z obrazów Holbeina: „Był on jedynym artystą z tamtych czasów malującym dwór Henryka VIII i to tak szczegółowo. Ogólnie uznany wizerunek króla Henryka VIII pędzla Holbeina wisi w National Gallery. Oczywiście film opisuje wcześniejszy okres z życia Henryka, więc nie przypomina on tego z portretu”.
Powell między innymi zadbała o rozróżnienie Marii i Anny: „Maria jest łagodniejsza i romantyczniejsza niż Anna, która wydaje się mocna i twarda. Dlatego ubrałam je w inne barwy.” Kostiumy odzwierciedlają też społeczny i polityczny status: „Na przykład u ojca dziewcząt, sir Tomasza Boleyn, każdy kolejny strój jest wspanialszy od poprzedniego, a pod koniec to przepych wręcz w złym guście. Odzwierciedla to jego rosnące wpływy na dworze oraz rosnące bogactwo. Jak współczesny nowobogacki, chce pokazać, że ma pieniądze”.
O LOKACJACH
Rezydencja i ogrody Great Chalfield Manor, niedaleko Bath, zagrały wiejski dom Boleynów. Sfilmowano tam sceny ślubu Marii z Williamem Careyem oraz królewską wizytę podczas polowania. Manor jest doskonale zachowanym przykładem XVI-wiecznej architektury, łączącej cechy średniowieczne z „nowoczesnymi”, czyli dodaniem salonu.
Lacock Abbey, zbudowane w XIII wieku, zostało wykorzystane jako ogrody, krużganki i komnaty Whitehall Palace, w scenach kiedy królowa Katarzyna Aragońska poznaje siostry Boleyn. W Saint Bartholomew Church w Londynie rozegrały się sceny procesu królowej Katarzyny oraz ponurego ślubu ciężarnej Anny i króla Henryka. Kościół ten powstał w 1123 roku i przetrwał wielki pożar Londynu w 1666 r. oraz bombardowania II wojny światowej.
Egzekucja Anny i Georga Boleyn, która odbyła się w Tower, sfilmowana została w Dover Castle, zbudowanym na klifach południowo-wschodniej Anglii, będącym od czasów rzymskich strategiczną fortecą, umocnioną jeszcze przez Henryka VIII, obawiającego się katolickiej inwazji po unieważnieniu jego małżeństwa z Katarzyną. Knole House, okazała rezydencja w Kent, znana jako “kalendarzowy dom” z powodu 365 pokoi, była własnością Henryka VIII po odebraniu jej arcybiskupowi Canterbury. W filmie odgrywa Whitehall Palace z zewnątrz. Komnaty w Haddon Hall, jednym z najwspanialszych przykładów architektury ery Tudorów, zagrały pokoje w domu Boleynów. Penshurst Place w Kent użyczył swoich ogrodów i wspaniałego pokoju stołowego jako tych w Whitehall Palace.
O KRÓLU HENRYKU VIII
Henryk Tudor urodził się w 1491 roku jako syn króla Henryka VII. Jego starszy brat Artur zmarł, pozostawiając Henryka jako jedynego następcę tronu. Henryk VIII poślubił Katarzynę Aragońską, wdowę po bracie, co było możliwe tylko dlatego, iż Kościół katolicki uznał małżeństwo Katarzyny i Artura za nie skonsumowane. Katarzyna urodziła Henrykowi córkę Marię. Król rozwiódł się z Katarzyną, gdy zakochał się w Annie Boleyn. Niemałą rolę w podjęciu tej decyzji odegrało wielkie pragnienie posiadania męskiego potomka. Niestety Anna również urodziła córkę, Elżbietę. Małżeństwo przetrwało tylko 3 lata, a Anna została ścięta za cudzołóstwo i zdradę. Król szybko poślubił Jane Seymour, która umarła w połogu, dając królowi wymarzonego syna, księcia Edwarda.
Następne małżeństwo króla, z Anną Cleves, której uroda zauroczyła go na jednym z portretów Holbeina, nigdy nie zostało skonsumowane, bowiem w rzeczywistości okazała się pospolitą prostaczką. Piątą żoną monarchy została Katarzyna Howard, kolejna siostrzenica księcia Norfolk, ale i ona po 2 latach została ścięta za cudzołóstwo. Szóstą i ostatnią żoną była Katarzyna Parr, która przeżyła króla. Henryk zmarł w 1547 roku w wieku 56 lat.
Sukcesorem był jego dziewięcioletni syn, Edward, który jednak zmarł po 6 latach. Po nim wstąpiła na tron Lady Jane Gray, która nie będąc prawowitą następczynią tronu, musiała po 9 dniach oddać koronę córce Katarzyny Aragońskiej, Marii. Ta zyskała przydomek Krwawej Marii, z powodu prześladowań nie-katolików. Po śmierci Marii, na tron wstąpiła córka Anny Boleyn, Elżbieta, której rządy trwały 45 lat i nazwane były złotym wiekiem Anglii.
Jako młody i energiczny król, Henryk zaatakował Francję, pokonał Szkotów pod Flooden Field oraz napisał traktat przeciwko reformacji Kościoła, za który otrzymał od papieża medal „Obrońcy wiary”. Jednak jego obsesja, na punkcie męskiego potomka, który odziedziczy tron doprowadziła go do rozwodu z Katarzyną, potępionego przez papieża, który odmówił anulowania małżeństwa. Wtedy Henryk zerwał z Rzymem, ustanowił Kościół anglikański, niezależny od Kościoła rzymskokatolickiego, a Akt Supremacji uczynił króla zwierzchnikiem Kościoła anglikańskiego. Te posunięcia Henryka VIII nie tylko zrewolucjonizowały sytuację polityczną w Anglii, ale wpłynęły na cały zachodni świat chrześcijański, uszczuplając absolutną władzę Rzymu.
O OBSADZIE
Natalie Portman (Anna Boleyn)
Jedna z najbardziej utalentowanych i popularnych młodych aktorek Hollywood. Zadebiutowała w słynnym filmie Luca Bessona „Leon zawodowiec”(1994), a rolą Matyldy podbiła serca międzynarodowej publiczności. Laureatka Złotego Globu oraz nominacji do Oscara i nagrody BAFTA dla najlepszej aktorki drugoplanowej w „Bliżej” Mike’a Nicholsa (2004). Doskonale przyjęta była także jej rola w „Powrót do Garden State” (2004).
Zagrała w 3 częściach „Gwiezdnych wojen” oraz w: „Gorączka”, „Piękne dziewczyny”, „Marsjanie atakują!”, „Gdzie twoje serce”, „Zoolander”, „Wzgórze nadziei”, „V jak Vendetta”. Ostatnio podziwialiśmy ją w „Duchach Goi”, „Pana Magorium cudowne emporium” oraz „Jagodowych nocach”.
Scarlett Johanson (Maria Boleyn)
Czterokrotnie nominowana do Złotego Globu oraz uhonorowana nagrodą BAFTA jest obecnie jedną z najbardziej rozchwytywanych młodych aktorek. Pierwszy raz wzbudziła uznanie krytyki i publiczności rolą w „Zaklinaczu koni” (1998). Miała wtedy 14 lat. Przełomem w jej karierze okazała się rola u boku Billa Murray’a w „Między słowami” (2003). Następnie wystąpiła w „Dziewczynie z perłą” (2003), „W doborowym towarzystwie” (2004), „Wyspie” (2005), dwóch filmach Woody’ego Allena: „Wszystko gra” (2005) i „Scoop – gorący temat” (2006)”, „Czarnej Dalii” (2006), a ostatnio w „Niani w Nowym Jorku” (2007).
Eric Bana (Henryk VIII)
Pochodzący z Australii aktor po raz pierwszy zauważony został w pokazywanym w Sundance filmie „Chopper” (2000). Za rolę w tym filmie uzyskał nagrodę Australijskiego Instytutu Filmowego dla najlepszego aktora. Następnie zagrał w: „Helikopter w ogniu” (2001), „Hulk” (2003), „Troja” (2004), „Monachium” (2005), „Lucky You – pokerowy blef” (2007).
David Morrissey (Książę Norfolk)
Jest jednym z najbardziej wszechstronnych brytyjskich aktorów. Na dużym ekranie mogliśmy go podziwiać w: „Hilary i Jackie” (1998), „Głosy” (2000), „Kapitan Corelli” (2001), „Wykolejony” (2005), „Nagi instynkt 2” (2006), „Plaga” (2007). Ponadto zagrał w licznych nagradzanych produkcjach telewizyjnych: „Holding On”, „Nasz wspólny przyjaciel”, „Rozgrywki”, „The Deal”, „Viva Blackpool”.
Kristin Scott Thomas (Lady Elisabeth Boleyn)
Brytyjska aktorka, którą można podziwiać w licznych międzynarodowych produkcjach. Zauważona dzięki roli w komedii „Cztery wesela i pogrzeb” (1994), a dwa lata później nominowana do Oscara za rolę w „Angielskim pacjencie” (1996). Zagrała w: „Zaklinaczu koni” (1998), „Zagubionych sercach” (1999), „Gosford Park” (2001), „Arsene Lupin” (2004), „Wszystko zostaje w rodzinie” (2005), „Czyja to kochanka” (2006).
O TWÓRCACH
Justin Chadwick (reżyseria)
Wyreżyserował szereg filmów telewizyjnych, między innymi popularnych seriali: „The Vice”, „Spooks”, „Red Cap”. W 2005 roku wyreżyserował adaptację powieści Dickensa „Bleak House”, mini serial który zdobył dwie nagrody Emmy oraz 5 nagród BAFTA, a nominowany był do 2 Złotych Globów.
Alison Owen (produkcja)
W 1991 roku wyprodukowała „Wysłuchaj mej pieśni”, film nominowany do Złotego Globu, kilku nagród BAFTA, za który dostała nagrodę Stowarzyszenia producentów amerykańskich dla najbardziej obiecującego nowego producenta. Ma na swoim koncie: „Księżyc i Valentino” (1995), „Elizabeth” (1998) (film zdobył 1 Oscara i 5 nagród BAFTA), „Odzyskać spokój” (2001), „Dowód” (2005) oraz „Miłość i inne nieszczęścia” (2006). Jako producent wykonawczy wypuściła na ekrany „Wysyp żywych trupów” (2004).
Peter Morgan (scenariusz)
Nominowany do Oscara, laureat Złotego Globu za scenariusz „Królowej” (2006). Zdobywca nagrody BAFTA za najlepszy scenariusz adaptowany „Ostatni król Szkocji” (2006). Za scenariusz do telewizyjnego obrazu „Longford” (2007) Morgan zdobył kolejną nagrodę BAFTA. Wcześniej pisał scenariusze do produkcji telewizyjnych, min.: „Dotknięcie ręki”, „Marta i wielbiciele”, „The Deal”, „The Jury”, „Krwawy tyran – Henryk VIII”.
Kieran McGuigan (zdjęcia)
Współpracował z reżyserem Justinem Chadwickiem przy „Bleak House”. Za zdjęcia do tego mini serialu otrzymał nagrodę Emmy i nominowany był do nagród BAFTA i Television Society Awards. Wcześniej był operatorem telewizyjnych produkcji: „Stracić wszystko”, „Vincent”, „Murder prevention”.
John-Paul Kelly (scenografia)
Laureat nagród BAFTA i EMMY za najlepszą scenografię do mini serialu „Nieznany książę” (2003). Ponadto pracował przy: „Naga dusza”, „Krwawa niedziela”, „Byron”, „Przetrzymać tę miłość”, „Lassie”, „Venus”.
Sandy Powell (kostiumy)
Zdobywczyni 2 Oscarów za kostiumy do „Awiatora” (2004) i „Zakochanego Szekspira” (1998). Pięciokrotnie nominowana do nagrody Akademii za: „Orlando” (1992), „Miłość i śmierć w Wenecji” (1997), „Idol” (1998), „Gangi Nowego Jorku” (2002), „Pani Henderson” (2005). Ponadto ma na swoim koncie: „Gra pozorów” (1992), „Wywiad z wampirem” (1994), „Rob Roy” (1995), „Michael Collins” (1996), „Chłopak rzeźnika” (1997), „Podróż Felicji” (1999), „Koniec romansu” (1999), „Sylvia” (2003), „Infiltracja” (2006).
Paul Cantelon (muzyka)
Skomponował muzykę do „Wszystko jest iluminacją” (2005) oraz „Motyl i skafander” (2007).
PREMIERA 6 CZERWIEC 2008