Babcia króla Polski Kazimierza III Wielkiego była przedstawicielką opolskiej linii Piastów, córką księcia Kazimierza I i pochodzącej z dalekiej Bułgarii księżniczki Wioli. O ile starszą siostrę Eufrozyny od najmłodszych lat przeznaczono do klasztoru, o tyle ona sama przez wiele lat pozostawała niezamężna. W końcu w 1257 lub 1258 r. dobiegającą trzydziestki księżniczkę poślubił owdowiały książę kujawski Kazimierz I. Małżeństwo miało umocnić sojusz pomiędzy władcą Kujaw a bratem Eufrozyny, księciem opolskim Władysławem.
Próba otrucia pasierbów
Związek Eufrozyny i Kazimierza prawdopodobnie należał do udanych, chociaż księżna kujawska nie umiała dogadać się z synami męża z poprzedniego małżeństwa, Leszkiem i Ziemomysłem. Konflikt zaostrzył się, kiedy w 1260 r. urodziła syna Władysława. Od tej chwili próbowała wszelkimi możliwymi sposobami odsunąć jego starszych przyrodnich braci od dziedziczenia. Jak podaje Kronika wielkopolska, w 1261 r. Eufrozyna została nawet posądzona o próbę otrucia pasierbów, co stało się przyczyną ich buntu przeciw ojcu. W kolejnych latach stosunki między Leszkiem i Ziemomysłem a ich macochą uległy jednak poprawie. Po śmierci męża 14 grudnia 1267 r., Eufrozyna jako księżna łęczycka objęła rządy regencyjne nad dzielnicami swoich nieletnich synów: Władysława, Kazimierza i Siemowita.
Kazirodcze uczucie
Jesienią 1275 r. Eufrozyna, której opieka nad synami dobiegła końca, wyszła za mąż za księcia gdańskiego Mściwoja II. Drugi związek małżeński księżnej miał w przyszłości doprowadzić do zjednoczenia Pomorza Wschodniego i Wielkopolski. Mściwój II okazał się jednak fatalnym materiałem na męża. Pragnący męskiego potomka książę szybko zorientował się, że nie zapewni mu go czterdziestopięcioletnia kobieta. Już kilka lat po ślubie miejsce w łożu kochliwego władcy zajęły inne kobiety. Część z tych nieformalnych związków Mściwoja budziła niemałe społeczne zgorszenie. Władca Pomorza zapałał bowiem gorącym kazirodczym uczuciem do swojej stryjecznej siostry Gertrudy, a następnie do Sulisławy, nowicjuszki z klasztoru premonstratensek w Słupsku.
Nie mogąc znieść kolejnych upokorzeń, w maju 1288 r. Eufrozyna rozwiodła się z mężem i wróciła do swoich synów na Kujawy. Zmarła 4 listopada 1292 r., najprawdopodobniej w Łęczycy i została pochowana w Brześciu Kujawskim. Prawdopodobnie miejsca jej pochówku należy szukać w tamtejszym kościele dominikanów.