Mówimy bowiem o dwóch różnych językach: tamudyjskim oraz wczesnoarabskim. Ten pierwszy był starożytnym dialektem północnoarabskim, znajdowanym przez badaczy na przedislamskich inskrypcjach pochodzących z obszaru między Pustynią Arabską a Synajem. Według językoznawców tamudyjski stanowił odmianę pisma południowoarabskiego.
Czytaj też: Królestwo z dalekiej Azji i tajemnica tamtejszych pochówków. Archeolodzy znaleźli nowy rodzaj grobu
W toku ostatnich ekspertyz członkowie zespołu badawczego, jak wynika z informacji udostępnionych przez Saudyjską Agencję Prasową, rozpoznali dwie linijki zapisane językiem tamudyjskim i jedną wczesnoarabskim. To dość nietypowe, gdyż zwyczajowo inskrypcje w języku tamudyjskim były wiązane z tekstami pochodzącymi z okresu od IV wieku p.n.e. do III/IV wieku. W tym przypadku jest inaczej, gdyż zdaniem archeologów chodzi o dzieło powstałe dopiero w V wieku.
Tabliczka znaleziona we wsi Alqan na terenie Arabii Saudyjskiej została pokryta napisami wykonanymi w języku tamudyjskim i wczesnoarabskim
Istotną sugestię co do datowania napisu stanowiły wyniki badań poświęconych formie zapisu liter oraz ich ewolucji. To przełomowa wiadomość, wszak najwyraźniej pismo tamudyjskie było w szerokim użyciu jeszcze w piątym stuleciu, choć do tej pory panowało odmienne przekonanie. Wyciągnięte wnioski powinny mieć przełożenie na postępy w badaniach nad ewolucją starożytnych systemów i stylów pisma na Półwyspie Arabskim.
Czytaj też: Fale grawitacyjne na ratunek archeologom. Wyjaśnili, czym był tajemniczy mechanizm z Antykithiry
Najwyraźniej tamudyjski i wczesnoarabski koegzystowały w tym samym czasie. Ówcześni mieszkańcy regionu nie porzucili pierwszego z tych języków. Zamiast tego występowała ciągłość w znajomości tamudyjskiego, co potwierdzają wyniki analiz poświęconych tabliczce znalezionej w Alqan. Być może dalsze wysiłki archeologów pozwolą na stworzenie jeszcze dokładniejszego obrazu językowego Półwyspu Arabskiego na przełomie starożytności i średniowiecza.