Wiedzą natomiast, że Wielka Czerwona Plama jest zdecydowanie mniej stabilna, niż można było zakładać. Prowadzone na przestrzeni 90 dni obserwacje wykazały ciągłe zmiany eliptycznego kształtu tej burzy. W konsekwencji jej wymiary są bardzo nieregularne i mogą zmieniać się w różnych kierunkach.
Czytaj też: Łowcy kosmicznych niebezpieczeństw. Naukowcy tropią zagrożenia z roju Taurydów
O wynikach badań poświęconych temu fenomenowi ich autorzy piszą na łamach The Planetary Science Journal. I choć sami zainteresowani podkreślają, że fakt zmiany kształtu nie jest zaskakujący. Zadziwia natomiast tempo, w jakim zachodzi ten proces. Obserwacje, które miały miejsce od grudnia 2023 do marca 2024 roku jasno pokazały, iż Wielka Czerwona Plama w zasadzie nieustannie zmienia swoje wymiary.
Burza była śledzona z wykorzystaniem Kosmicznego Teleskopu Hubble’a oraz zdecydowanie bardziej zaawansowanego Kosmicznego Teleskopu Jamesa Webba. Ten pierwszy uwiecznił ją w ultrafiolecie, dzięki czemu astronomowie zdali sobie sprawę, iż rdzeń całej struktury zyskuje na jasności, gdy burza staje się wyjątkowo silna. W podczerwieni podobnych dowodów nie udało się zgromadzić.
Wielka Czerwona Plama występująca na Jowiszu jest w rzeczywistości najpotężniejszą burzą w całym Układzie Słonecznym
Mike Wong z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley porównuje obserwowane zjawisko do ściskania kromek chleba tworzących kanapkę. Jeśli w środku znajduje się zbyt dużo nadzienia, to zostanie ono wyciśnięte w charakterystyczny sposób. Nie jest jasne, co warunkuje ten fenomen w przypadku Jowisza. Zdaniem naukowców Wielka Czerwona Plama może się z czasem zauważalnie zmniejszyć, lecz nie da się stwierdzić, czy pewnego dnia całkowicie zniknie – przynajmniej w najbliższych latach.
Czytaj też: Naukowcy odtworzyli dźwięk odwracającego się pola magnetycznego Ziemi 41 000 lat temu. Posłuchaj
Ta potężna burza niedawno znalazła się na ustach naukowców z całego świata w związku z badaniami nad jej genezą. Zdaniem astronomów Wielka Czerwona Plama, która miała być obserwowana w połowie XVII wieku, między innymi przez Giovanniego Cassiniego, tak naprawdę jest zupełnie innym obiektem. Ten znany współcześnie powstał później i najprawdopodobniej ma około 190 lat.