Na początku lat 90. XX w. głośno było o Alex – papudze żako, podopiecznej badaczki Irene Pepperberg ze stanowego uniwersytetu w Arizonie. Alex znała i rozumiała ponad sto słów, prawidłowo nazywała sześć kolorów, kilka kształtów, kilkanaście przedmiotów, dobrze odpowiadała na pytania dotyczące podobieństw i różnic między przedmiotami.
Eksperymenty z rozumieniem mowy przeprowadzano także wśród delfinów. Najsłynniejszymi były Akeakamai oraz Phoenix – samice delfina butlonosego z hawajskiego laboratorium morskiego. Dla Akeakamai opracowano semaforowy kod ruchów rąk, dla Phoenix – zestaw sygnałów dźwiękowych. Dzięki temu można było wydawać im polecenia typu: „przenieś krążek, który jest na dnie basenu do koszyka, który także jest na dnie basenu” albo „wrzuć do siatki piłkę, która znajduje się po twojej prawej stronie”. Zwierzęta wykonywały bezbłędnie polecenia, radząc sobie nawet z tak abstrakcyjnymi pojęciami jak „pod” czy „nad”.
Jednak najbardziej znanym zwierzęcym mówcą była szympansica Washoe (zmarła w 2007 r. w wieku 42 lat). W 1966 roku psychologowie z Uniwersytetu Nevada w USA zaczęli uczyć ją języka migowego. W ciągu życia opanowała blisko 250 znaków. Spontanicznie stosowała 29 znaków dziennie – sama nauczyła się wiązać swoje słowa znaki w proste zdania. Jednak jej umiejętność posługiwania się językiem nigdy nie wyszła poza zdolności 4-letniego dziecka.
Po niej nauczono mówić w języku migowym jeszcze wiele innych szympansów, z których najbardziej zdolny opanował ponad 180 znaków. Co więcej – okazało się, że pozostawione we własnym towarzystwie i obserwowane tylko przez kamery zwierzęta używały języka migowego spontanicznie – komunikując się między sobą i… mówiąc same do siebie. Kartkując książki z obrazkami czy przeglądając zestawy zdjęć, małpy składały ręce w znaki języka migowego symbolizujące przedmioty, które oglądały na obrazkach.