Montaż ładunków i detonacja
W pionowych elementach nośnych nawierca się otwory i wypełnia trotylem, C4 lub nitrogliceryną. Betonowe ściany i słupy zostają owinięte sznurem wybuchowym o nieco mniejszej sile eksplozji. Główne ładunki umieszcza się w podstawach budynku, tak by konstrukcja zawaliła się do środka.
Wstępne osłabienie
Demontaż szyb i ścianek, podcięcie prętów zbrojeniowych, odłączenie mediów, podkopanie fundamentów.
Wybuchy kaskadowe
Ładunki są wyposażone w opóźniacze – kolejne eksplozje następują jedna po drugiej, w zaplanowanej sekwencji, z kilkusekundowym opóźnieniem, żeby budynek „położył się” w granicach swojego obrysu zewnętrznego, nie niszcząc sąsiadujących obiektów.
Nasze typy do wyburzenia.
Młot czy trotyl? – korzyści.
Metody bezwybuchowe
Budowle mniejsze – do 30 m wysokości – wyburza się metodami tradycyjnymi, przy użyciu specjalistycznego ciężkiego sprzętu:
B dźwigów z kulami wyburzeniowymi (skuteczne przy kruszeniu ścian murowanych, ale mało precyzyjne), A buldożerów-taranów
i koparek z mocowanymi do ramion C młotami pneumatycznymi (beton, żelbeton) lub D hydraulicznymi nożycami (wskazane w otoczeniu łatwo palnym i do usuwania konstrukcji stalowych).
Sprzęt używany do wyburzania w metodach bezwybuchowych. (Fot. Shutterstock)
Zagrożenia
Każdy błąd przy wyburzaniu może spowodować katastrofalne skutki:
rozrzut odłamków drgania parasejsmicznepożarpodmuch pyłów, gazów i substancji toksycznych niezamierzony kierunek upadku fala uderzeniowa i akustyczna (wybijanie szyb itp.)
Infografika: Ryszard Popiołek, ilustracje: Shutterstock; źródła: J. Lewicki, Metody wybuchowej likwidacji obiektów wielkoprzestrzennych, 2004; R. Kobiałka, J. Baran, Wyburzenia obiektów budowlanych, 2006; Code of practice for demolition of buildings, HongKong 2004