Drzewo to okazało się porastać terytorium Indonezji. Właśnie tam naukowcy znaleźli nowego przedstawiciela rodziny Celastraceae, który osiągnął około 40 metrów wysokości. Średnica jego pnia przekroczyła natomiast metr. Dławiszowate, bo pod taką nazwą są również znane te drzewa, to niemal dwadzieścia różnych gatunków, które można znaleźć w Indiach, Bangladeszu, Indonezji, Kambodży, Laosie, Malezji, Birmie, Nepalu, Nowej Gwinei, Tajlandii, Wietnamie, Australii, na Filipinach i Wyspach Andamańskich.
Czytaj też: Owce ślepo podążają za innymi? Nowe badania pokazują, że to bardzo rozsądne zwierzęta
Z kolei plemię Lophopetaleae obejmuje trzy rodzaje: Kokoona, Lophopetalum i Peripterygia. Ten drugi, w skład którego wchodzi znaleziony w Indonezji gatunek, jest spotykany od Indii aż do Australii. L. tanahgambut jest z kolei bardzo ograniczony pod względem geograficznym: jak do tej pory widziano go jedynie w lasach rosnących na torfowych i bagiennych obszarach wyspy Sumatra.
Mające około 40 metrów wysokości drzewo należy do gatunku L. tanahgambut
Tego typu miejsca słyną ze specyficznych warunków, w których ilość składników odżywczych jest stosunkowo niska, ale można tam spotkać wysokie stężenia węgla. Nie brak też wilgoci. Tak nietypowe okoliczności sprawiają, że tylko część gatunków jest w stanie w nich przetrwać – najwyraźniej L. tanahgambut jest jednym z nich. Co gorsza, ekosystemy Sumatry są coraz bardziej degradowane na skutek przekształcania ich w tereny uprawne.
Jeśli chodzi o samo drzewo, to ma około 40 metrów wysokości i 105 centymetrów średnicy. Jego kora jest po części gładka, a w innych miejscach spękana. Kolorystyka? Od jasnej do matowoszarej bądź mlecznobiałej. Po odłupaniu kory ukazuje się natomiast cała paleta barw: różowopomarańczowa do bladoczerwonobrązowej, a nawet kremowa. Okres kwitnienia przypada na okres od lutego do kwietnia, podczas gdy owocowania – od kwietnia do czerwca. Szczegóły na temat dokonanego odkrycia są dostępne w Phytotaxa.
Czytaj też: Znamy kolejnego kandydata na pandemię? Nietoperze mogą go przenieść, ale to wyłącznie nasza wina
Lophopetalum tanahgambut rośnie w stosunkowo niezakłóconym nizinnym torfowym lesie bagiennym, który jest chroniony przez dobrowolne zobowiązanie do utworzenia obszaru ochrony i odosobnienia. Bardziej rozległe zbieranie na szerszym obszarze może wykazać coś innego, ale na razie musimy założyć małą wielkość populacji i ograniczoną obecność na Sumatrze. Generalnie rzecz ujmując, niezakłócone torfowe lasy bagienny zmniejszyły się i są zagrożone w całej Azji Południowo-Wschodniej, a większość pozostałych torfowisk jest przekształcona w tereny uprawne lub zdegradowana z powodu drenażu. podsumowują autorzy