Plezjozaury były morskimi gadami, które siały postrach w mezozoicznych wodach. Nie były one de facto dinozaurami, ponieważ te dominowały na lądach. Ich podwodni kuzyni stanowili inną grupę gadów. Naukowcy z Australijskiego Narodowego Uniwersytetu i Australijskiego Instytutu Badań Muzealnych przeprowadzili analizę gastrolitów należących do plejzozaura o przydomku Eric, którego skamieniałości odnaleziono w 1987 roku i wystawione były w Muzeum Australijskim w Sydney.
Czytaj też: Skamieniałość ichtiozaura sprzed 250 mln lat ujawnia zaskakujące fakty na temat ewolucji tych zwierząt
Gastrolity są skamieniałą treścią żołądkową. Co ważne, zarówno gastrolity, jak i cały szkielet Erica są silnie zopalizowane, czyli składają się z krzemionki pozbawionej struktury krystalicznej. Badacze wykorzystali promienie rentgenowskie do sprawdzenia, co znajduje się wewnątrz gastrolitów plezjozaura. Był to pierwszy raz, kiedy australijscy paleontolodzy wykorzystali mikrotomografię komputerową (micro-CT) na krzemionkowym materiale. Wyniki swoich prac opublikowali na łamach czasopisma Alcheringa: An Australasian Journal of Palaeontology.
Znaleźli coś nowego w środku skamieniałego żołądka. Wiemy, co jadł ten morski potwór
Eric był gadem, który zamieszkiwał kredowe morza. Żył on w piętrach aptu-albu (dolna kreda), czyli w okresie od 100 do 125 mln lat temu. Chociaż wydawałoby się, że wszystkie plezjozaury były drapieżnikami najwyższego rzędu, to Eric prezentował inne zachowania.
W jego treściach żołądkowych dostrzeżono kręgi 17 nieznanych wcześniej gatunków ryb. Nie dość, że odkryto zupełnie nowe taksony dla kredowej fauny, to jeszcze okazało się, że Eric żywił się niemal wyłącznie małymi rybami. Podobnie robią tak dzisiaj lwy morskie, chociaż należą one do ssaków, a nie gadów.
Czytaj też: Upiorna mumia „małpiej ryby” została znaleziona na wybrzeżu. Czym ten potwór właściwie jest?
Odkrycie jest o tyle ważne i wyjątkowe, ponieważ badania przeprowadzono na najbardziej kompletnych zopalizowanych szczątkach plezjozaura. Szkielet Erica zachował się niemal w całości (93 proc.). Wiedza o tym, jaka była dieta mezozoicznych drapieżników umożliwi naukowcom trafniejsze interpretacje na temat tego, jak może się zmieniać dieta morskiej fauny dzisiaj.