W toku badań okazało się, że kwazary to w rzeczywistości galaktyki, w których sercu znajduje się bardzo aktywna supermasywna czarna dziura, która intensywnie pochłania opadającą na nią materię. To właśnie ta żarłoczność czarnej dziury rozgrzewa jej bezpośrednie otoczenie wypełnione gazem i pyłem do białości. I to co na Ziemi widzimy jako kwazary, to w rzeczywistości przytłaczające blaskiem centra tych galaktyk.
Większość kwazarów obserwowanych za pomocą teleskopów wydaje się niebieska. Jest to spowodowane dyskiem materii krążącym wokół supermasywnej czarnej dziury, z którego materia bezustannie opada za horyzont zdarzeń czarnej dziury. Takie obiekty są niezwykle jasne w zakresie promieniowania optycznego i ultrafioletowego.
Czytaj także: Kwazary to aktywne centra odległych galaktyk, tylko nikt tych galaktyk nie widział. Aż do teraz
Okazuje się jednak, że część odkrywanych kwazarów jest bardzo czerwona i naukowcy jak dotąd nie byli pewni, co nadaje im tak charakterystycznej i nietypowej barwy.
Naukowcy z Uniwersytetu w Newcastle kierowani przez dr Victorię Fawcett postanowili przeanalizować dane spektroskopowe 35000 kwazarów zebrane w ramach przeglądu DESI obserwacje, a następnie połączyć tak uzyskane dane z sygnałem radiowym otrzymywanym z tychże kwazarów.
W toku badań okazało się, że bardziej czerwone kwazary, przesłonięte znacznie większą ilością pyłu wypełniającego przestrzeń międzygwiezdną w galaktyce charakteryzują się silniejszą emisją w zakresie radiowym niż kwazary niebieskie. Wszystko zatem wskazuje na to, że to właśnie pył wypełniający galaktykę odpowiada bezpośrednio za emisję w zakresie radiowym. Można zatem powiedzieć, że to właśnie czerwone kwazary są kluczowym elementem ewolucji galaktyk w odległym wszechświecie.
Czytaj także: Odkryto najdalszy sygnał radiowy w historii
Ten związek między poczerwienieniem kwazara a jego emisją radiową może wynikać z silnych dżetów materii wystrzeliwanych z okolic biegunów supermasywnej czarnej dziury. Materia w tych dżetach uderza następnie w wypełniający galaktykę pył, powodując powstanie fali uderzeniowej i emisji promieniowania radiowego. Z czasem takie dżety wywieją cały gaz i pył z centralnego obszaru galaktyki, a tym samym czerwony kwazar zamieni się w niebieski, który stanie się tym samym znacznie cichszy w zakresie radiowym.
Autorzy najnowszego opracowania naukowego opublikowanego w periodyku Monthly Notices of the Royal Astronomical Society wskazują zatem, że czerwone kwazary to kwazary młode, w których wciąż dochodzi do wywiewania gazu i pyłu z centralnego regionu galaktyki. Wszystkie one z czasem staną się błękitne.