Kadłub sanek bobslejowych jest najczęściej wykonany z włókna szklanego, ma opływowy kształt i jest zabudowany z przodu, żeby zmniejszyć opór powietrza. Z przodu i z tyłu sanek znajdują się składane uchwyty, które służą zawodnikom do rozpędzania pojazdu podczas startu. Tylne płozy są nieruchome, zaś przednie – ruchome – połączone są z układem kierowniczym, ale zawodnicy dodatkowo sterują pojazdem balansując swoimi ciałami. Waga i wymiary sanek nie są dowolne – określa je Międzynarodowa Federacja Bobslejowa. Dwuosobowy pojazd nie może ważyć mniej niż 170 kg (z załogą do 390). Długość nie może przekraczać 2,7 m. Cteroosobowe sanki bez zawodników nie mogą ważyc mniej niż 210 kg (z zawodnikami do 630) i przekraczać 3,8 m długości. Ponieważ cięższe sanki lepiej się rozpędzają, zawodnicy mogą używać balastu, żeby zwiększyć ich ciężar do dozwolonego przez federację limitu.
Sztucznie oblodzony tor bobslejowy ma zwykle długość 1500-2000 m i średni spadek 8-12%, powinien mieć co najmniej 15 zakrętów.
Początki dyscypliny
Pierwsze bobslejowe sanki wyglądały jak zwykłe przedłużone sanie, były zbudowane z drewna i metalu. Ich metalowe płozy były dłuższe i węższe, co pozwalało rozwijać większą prędkość. Pierwsze zawody w tej dyscyplinie odbyły się w 1893 roku w St. Moritz w Szwajcarii na górskiej drodze. Tam założono też pierwszy klub bobslejowy, a w 1903 roku zbudowano pierwszy tor. W 1924 roku konkurencja ta została dołączona do tych wchodzących w skład zimowych igrzysko olimpijskich. W Polsce jedyny tor bobslejowy znajdował się w Karpaczu, ale został zdemontowany w latach 70. poprzedniego wieku. Polacy uczestniczyli w wyścigach bobslejowych podczas igrzysk olimpijskich w latach: 1928, 1956, 1998, 2002, 2006.