1. UWAŻNOŚĆ
Polega na okazywaniu innym zainteresowania, troski i uwagi. W znacznym stopniu pokrywa się z umiejętnością słuchania, choć jednocześnie wykracza poza nią. Powoduje, że druga strona angażuje się w interakcję. Ludzie uważni potrafią rozwijać temat rozmowy, zadają tzw. pytania otwarte, które pozwalają ich rozmówcom na dużą swobodę wypowiedzi. Umieją także dzielić się czasem rozmowy, czyli nie gadają bez końca (zbyt gadatliwi są postrzegani jako egoistyczni i manipulujący), lecz świadomie dają szansę na wypowiedź także drugiej stronie.
2. PANOWANIE NAD SOBĄ
Ta umiejętność wiąże się bezpośrednio z dynamicznością, pewnością siebie, charyzmą. Ludzie, którzy sprawiają wrażenie dobrze się kontrolujących, wypowiadają się płynnie mocniejszym i stabilnym głosem, mają też pewniejszą i bardziej ekspresyjną gestykulację oraz nawiązują z rozmówcami kontakt wzrokowy. Są śmiali, więc częściej się wypowiadają, a dzięki temu mają też szansę lepiej rozwijać asertywność. Potrafią wyrażać swoje zdanie bez naruszania praw i poglądów drugiej strony. Asertywność jest konieczna, by radzić sobie z „trudnymi” ludźmi, którzy często komunikują się w sposób agresywny (dbają jedynie o własne prawa i narzucają swoje zdanie innym) lub uległy (unikają wyrażania siebie).
3. KOORDYNACJA
Polega na sprawnym kierowaniu przebiegiem rozmowy, a składają się na nią np. wtrącenia, dzięki którym okazujesz zainteresowanie (wszystkie: „yhm”, „naprawdę?”, „aha”), inicjowanie tematów, podtrzymywanie rozmowy, kierowanie nią, a nawet – przerywanie, ale w odpowiednich momentach (dopuszczalne i naturalne, gdy jesteś np. szczerze podekscytowany tematem).
4. EKSPRESYJNOŚĆ
Dzięki niej rozmowa staje się żywa i urozmaicona. Widać emocje, wybrzmiewają niuanse, czytelne stają się intencje. Ekspresyjność polega przede wszystkim na umiejętnym posługiwaniu się komunikacją werbalną i niewerbalną. Ważna jest mimika, uśmiech, spójność. Bardzo istotne jest też, by unikać nadmiernego skupienia na samym sobie (tę cechę na ogół wykazują właśnie „trudni”, którzy zwykle nadmiernie eksponują siebie i nie zważają na swoich rozmówców).
Źródło: S.P. Morreale, B.H. Spitzberg, J. K. Barge, „Komunikacja między ludźmi