Poszukiwania miały miejsce na stanowisku archeologicznym w Heliopolis. Dawniej było to miasto nazywane Świątynią Dziewiątki Bogów i wiadomo, iż pełniło ono funkcję centrum religijnego starożytnego Egiptu. Pod względem geograficznym znajdowało się niedaleko współczesnego Kairu.
Czytaj też: Egipska świątynia pełna tajemnic. Takich malowideł nikt się nie spodziewał
Świątynie słońca nie są odosobnionymi przypadkami: te poświęcone bogu słońca Ra budowle można znaleźć w różnych częściach Egiptu. Świątynia w Heliopolis była natomiast szczególna, ponieważ to właśnie tam miał zostać stworzony świat, gdy rozpoczął się pierwszy wschód słońca.
Jeśli chodzi o odnalezione posągi, to ukazują one wizerunki Ramzesa II, Ramzesa IX i Psametycha II. Rządzili oni Egiptem kolejno w latach 1279-1213 p.n.e.; 1126-1108 p.n.e. oraz 595-589 p.n.e. Jako że ludzie służyli faraonom, a władcy uznawali wyższość bogów, to swego rodzaju błogosławieństwo ze strony Ra było nieodłącznym elementem rządów. Nic więc dziwnego, że posągi faraonów były powiązane również z egipskimi bogami.
Świątynia słońca w Heliopolis była szczególna, bo to właśnie tam miał zostać stworzony świat
Fragmenty rzeźb odnalezione w Heliopolis ukazują głowy faraonów na sfinksach. Prawdopodobnie umieszczano je przed bramami bądź w pobliżu obelisków w świątyni słońca. Niestety, w pewnym momencie posągi zostały zniszczone – być może celowo, a być może w skutek niekontrolowanych wydarzeń. Później wykorzystano je jednak na nowo w formie materiałów budowlanych.
Poszukiwania w tej sprawie prowadzili archeolodzy z egipskiej Najwyższej Rady ds. Starożytności oraz Uniwersytetu w Lipsku. To właśnie dzięki nim udało się odnaleźć posągi. Poza tym naukowcy natrafili na blok różowego granitu z dużym napisem, który prawdopodobnie stanowił górną część obelisku. Niestety, do określenia, z kiedy pochodzi ten obiekt będą potrzebne dalsze analizy.
Czytaj też: Plaża na Alasce jest pokryta symbolami sprzed 8000 lat. Ich przeznaczenie to wielka zagadka
W niewielkiej odległości od posągów znajdował się obszar pokryty podłogami z białej zaprawy oraz budynki wykonane z cegły wywodzące się z drugiej połowy pierwszego tysiąclecia p.n.e. Okolice świątyni były najprawdopodobniej zamieszkiwane w okresie ptolemejskim i rzymskim.