Na początku rozwiejmy pewien mit – czarna skrzynka nie jest czarna, lecz… pomarańczowa. Dzięki temu łatwiej ją znależć wśród szczątków rozbitego samolotu. Zawiera dane lotu i zapis rozmów z kokpitu (zwykle informacje te zapisuje się na dwóch rejestratorach lotu, czyli w dwóch oddzielnych “skrzynkach”), co umożliwia odtworzenie okoliczności katastrofy. Skrzynka wytrzymuje nacisk pięciu ton i posiada zautomatyzowany nadajnik do podwodnej lokalizacji, emitujący sygnał przez 60 dni. Zazwyczaj umieszcza się ją w ogonie samolotu, czyli części najbardziej odpornej na uderzenia. Pierwsze czarne skrzynki były taśmowymi rejestratorami, zapamiętując cztery godziny lotu. Jednak taśma okazała się zbyt delikatna i często ulegała zniszczeniu. Obecnie skrzynki są zbudowane z układów scalonych i mogą rejestrować dwie godziny cyfrowego nagrania audio oraz 25 godzin danych lotu (300 odrębnych pomiarów).
Karta połączenia z samolotem – zbiera dane ze wszytskich samolotowych czujników. Nazywa się ją też szyfratorem. karta kompresji dźwięku pomaga zapisać dźwięki dochodzące z różnych mikrofonów w samolocie. Izolator termiczny z silikonu. Ma grubość 2,5 cm i chroni zapis przed ogniem. Sygnalizator do podwodnej lokalizacji samolotu uruchamia się automatycznie po zderzeniu. Obudowa ze stali nierdzewnej 0,6 cm. Łącze przenoszące do czarnej skrzynki dane z czujników. Karty pamięci – przechowują zebrane informacje kabel połączenia z pamięcią – przenosi dane do kart pamięci. Karta gromadzenia danych – wprowadza informacje do kart pamięci. Zwykle nazywa się ją rejestratorem katastroficznym.
Mikrofony w kabinie pilotów rejestrują rozmowy Rejestrator audio zapisuje rozmowy na pokładzie Czujnik rejestrujący ustawienie steru Czujnik rejestrujący ustawienie ogona Czarna skrzynka zbierająca dane z dziobu samolotu Czujnik rejestrujący ustawienie klap Pomiar prędkości silnika Jednostka zbierająca dane z czujników i wprowadzająca je do czarnej skrzynki